Beste natuurvriend,
We zien reikhalzend uit naar een wandeling, liefst in het bos.
"Paps, heb je voor ons iets in petto?"
Paps zocht en vond: het Ryckevelde wandelpad, ontsponnen uit de schraalste zandgronden in de Brugse rand, goed voor 6,5 km. Landelijke aardewegen, een oude spoorwegbedding, gesloten bosbestanden met heiderelicten en open veldgebieden...
J'irai encore autour de mes rêves...
We spreken af aan het kasteel van Ryckevelde en laten de wagen achter in de Holleweg, die recht naar het kasteel leidt.
" De natuur houdt in zijn bewind een klein manifest voor wie haar bemint." Zo moet ik hebben gedacht toen ik het bos in ging, zo vol vanbinnen voel ik mij en dat komt door haar.
We stappen om een militair domein heen. Dit domein bewaart waardevolle relicten van heide, schrale graslanden, vooral in het Wit Zand en in het natuurreservaat de Schobbejakshoogte. Meer info: www.anb@vlaanderen.be
We krijgen een fraai uitzicht op een bomenrijk weidelandschap en houden even halt bij de zitbank onderweg.
Het valt toch op hoeveel maïs er wordt geteeld? Let wel: maïs is een uitstekende luchtfilter. Maar zo-veel? Mag ik hieruit besluiten dat we met z'n allen nog teveel vlees consumeren? Of zijn afgeleide producten? De honger naar comfort, kwaliteitsvolle voeding, vooruitgang en ontwikkeling zet zich in stijgende lijn verder. Maar zal zij uiteindelijk ook de veldslag winnen op onze welvaartziekte nr.1: kanker?...
We bereiken St.-Kruis en stappen schuin rechts de straat Ten Torre in, een authentieke kasseiweg, zoals er nog veel te vinden zijn in Beverhoutsveld.
De krekels (de Pavarotti's van het veld) houden hun sermoen. Naar het schijnt àls je ze hoort, dan zijn het de mannetjes, die hun trucs bovenhalen om een mooi vrouwtje aan de haak te slaan. Spijtig genoeg weten ze niet dat ze hiermee de vogels en andere krekelsmullers aan het werk zetten...
De Zomerstraat-West, die we - veiligheidshalve!- links aanhouden, geeft (naargelang het bladerkleed van de bomen) een mooi uitzicht op het kasteel Ten Torre. Vandaag dus niet... We balanceren op de gemeentegrenzen Beernem/ Sijsele en trekken ons weer langzaam terug in het bos. We laten ons verleiden door de typische geuren, de typische vogelgeluiden, de typische gedachten bij dit schouwspel horen de stilte toe en vullen ons hart met een niet nader te omschrijven gelukzaligheid, waarmee ik graag een punt zet achter mijn verhaal als aan onze wandeltocht.
Tot ziens een keer!
:0) Veerle Loriaux
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten