Beste natuurvriend,
Twee broekzakken vol losse blaadjes en een schrijfpen op de kraag van mijn T-shirt geschoven.
Zo ga ik meestal de baan op, en deze keer om de Goededagfietsroute te controleren.
De route - die normaliter start aan de St.-Maartenskerk te Kortrijk- duurt vandaag toch iets langer, want eerst wil ik deze kerk even binnen .
Dan stappen we de fiets op, langs het Boerenhol, het bureau voor toerisme aan het Begijnhofpark, en zoekend het water op. De Leie was de slagader voor de bloeiende economische ontwikkeling door de vlas en linnennijverheid en de steenbakkerij.
Kuurne was van oorsprong een landbouwgemeente, maar na W.O.II zorgde het industrieterrein van Kuurne/Heule voor nieuwe werkgelegenheid.
We maken ons een weg naar Harelbeke. De stad- zoals we het nu kennen- is een actieve handelsstad. De bekendste Harelbekenaar is de componist, dirigent en muziekpedagoog Peter Benoit. Hij was een gedurfde vernieuwer, maar toch hield hij zich later bij zijn eigen inzicht: 'muziek te componeren die door iedereen moet kunnen begrepen worden'...
We verlaten Kuurne, om langs de Stasegemsesteenweg het provinciaal domein De Gavers binnen te rijden. Hier werd bewust gekozen voor loofbossen en struiken, die het best gedijen in ons klimaat.
Zorgvuldig volgen we de fietspaaltjes die ons leiden naar Kortrijk-Bossuyt. Ter hoogte van de Luipaardstraat komt de Kapel ter Bede in zicht. Met haar kreeg ook de straat dezelfde naam. Zij staat thans op privé-domein, maar is te bezoeken tijdens werkdagen.
De Kleiputten vragen ons de versnellingen wat terug te schakelen. Er staan ons wat verderop nog een paar kuitenbijters te wachten.
Maar daarna volgt er telkens een beloning : een prachtig uitzicht over de akkers en velden. Boerderijen liggen hier erg verspreid en soms wat verscholen in de plooien van het landschap.
Een gietijzeren kruis, t.h.v. de klijthofstraat-Perykelstraat, vergezeld van drie vrouwen, geven uiting van hoop, geloof en liefde. En dit heeft de wereld echt nodig. Fietsend en stil in gedachten verzonken komen we langs de drukke Doornikserijksweg, die we even verderop zullen ruilen voor de rustig gelegen Leuzestraat, met rechts van ons het Argendaalbos en het Bellegembos, deels verkaveld en bebouwd met villa's.
In Aalbeke/Kortrijk doen we een verkwikkende afdaling aan 32km/u. en dàt kan deugd doen! Maar 't was niet van zo lange duur, want in de Luingestraat werden we plechtig omgeleid. Niks ergs. We slaan links af i.p.v. rechts, en even voorbij de Luignehoeve nemen we de aardeweg, die ons veilig brengt bij de Doomanstraat, waar we terug aansluiten op onze fietsroute.
De Preshoekstraat brengt ons langs een aantal hoeves naar Marke. Het zijn pareltjes in het landschap en we geven onze ogen de kost.
Met het Forellenkwintet van Franz Shubert vanbinnen, laat ik me vergezellen langs Marke -station. Maar we halen ons hartje pas op als we de Grote Markt en via de St.-Maartenskerkstraat de weg naar de decanale St.-Maartenskerk hebben bereikt.
Een deugddoende avond, lekker slapen en morgen gezond weer op!
:0) Veerle Loriaux
zondag 27 september 2009
zondag 20 september 2009
De Oosthove wandelroute (13km)
Beste natuurvriend,
Uit de krachten van de natuur werden velden en akkers gevormd tot een landjuweel: het landelijke Rollegem-Kapelle, een deelgemeente van Ledegem
Deze 13-km lange voettocht vertrekt aan de kerk van Rollegem-Kapelle. We staan met de rug naar de kerk, steken de straat over, en zoeken t.h.v. de beenhouwerij een smal voetweggetje op, dat uitloopt op de Rotputwegel.
Een kleine 50m verderop krijg je voeling met het landbouwleven. Tja...,de tijd van verstoppertje spelen is helaas voorbij, boeren rijden af en aan met volle karren maïs dat tot pulp werd verhakkeld.
De onverharde Soldatenweg volgen we tot het einde. Dan slaan we rechtsaf en wandelen de Sint-Eloois-winkelstraat in. Een heel romantisch ogend huisje vind ik toch wel dat met het huisnummer 111... Langs de Wulfsdambeek ( waar velen hun weg schijnen te kennen om er van hun sluikstort af te geraken!), komen we aan bij de prachtig gerenoveerde Oosthove. Men zegt dat het de oudste hoeve van Ledegem zou zijn. In 1236 werd het goed verkocht aan de cisterciënzerinnenabdij te Wevelgem. De huidige hoeve (1778) wordt niet meer uitgebaat als landbouwbedrijf, maar de hoevegebouwen liggen er nog bij als vele tientallen jaren terug. Het bouwjaar van het kapelletje bij de inrijpoort werd reeds in 1880 opgetekend en is toegewijd aan Onze-Lieve-Vrouw van Bijstand.
Mij komt het niet meteen over als een gemeentehuis, maar toch is dit het 'open huis' van de Ledegemnaren, op steenworp van de hoeve, aan de rechterkant over de velden.
De wijk Kempkens herbergt een Britse militaire begraafplaats. 37 soldaten, bijna allemaal net geen 20 jaar, hebben hier hun laatste rustplaats gevonden. Het werd er aangelegd na de bevrijding van Ledegem, in oktober 1918, met gelijkvormige zerkjes van kalksteen. " Known unto God / A soldier of the great war..." las ik op de gedenksteen van soldaten wiens identiteit nooit kon achterhaald worden. Ik wordt er even stil bij...
De lange spoorwegbedding is een beschermd natuurgebied. Langs daar loopt de provinciale fiets- en wandelroute 'De Kezelbergroute' alsook de 'Bedevaartfietsroute'. We wandelen langs de Leedegemse Meerssen, de Groene Jagerstraat,..., tot we bij een driesprong aan de Driepikkelstraat zijn beland.
De 'driepikkel' herinnert aan een grijze arduinen grenspaal, op de grens van 3 gemeenten, en (tussen 1559 en 1801) ook de scheiding vormde tussen 3 bisdommen.
Rollegem-Kapelle behoorde tot het bisdom Doornik, Rumbeke tot het bisdom Brugge, en Ledegem tot het bisdom Ieper. Vroeger kende elk bisdom zijn eigen richtlijnen. Als het vasten was in het ene bisdom en niet in het andere... ging men naar hartelust eten en drinken aan de andere kant van de paal, daar waar het wel toegelaten was.
Als brave schapen volgen we onze gids richting kerketorre, waar we zonder omwegen naartoe worden geleid.
Met stille herfstgroeten,
:0) Veerle Loriaux
Uit de krachten van de natuur werden velden en akkers gevormd tot een landjuweel: het landelijke Rollegem-Kapelle, een deelgemeente van Ledegem
Deze 13-km lange voettocht vertrekt aan de kerk van Rollegem-Kapelle. We staan met de rug naar de kerk, steken de straat over, en zoeken t.h.v. de beenhouwerij een smal voetweggetje op, dat uitloopt op de Rotputwegel.
Een kleine 50m verderop krijg je voeling met het landbouwleven. Tja...,de tijd van verstoppertje spelen is helaas voorbij, boeren rijden af en aan met volle karren maïs dat tot pulp werd verhakkeld.
De onverharde Soldatenweg volgen we tot het einde. Dan slaan we rechtsaf en wandelen de Sint-Eloois-winkelstraat in. Een heel romantisch ogend huisje vind ik toch wel dat met het huisnummer 111... Langs de Wulfsdambeek ( waar velen hun weg schijnen te kennen om er van hun sluikstort af te geraken!), komen we aan bij de prachtig gerenoveerde Oosthove. Men zegt dat het de oudste hoeve van Ledegem zou zijn. In 1236 werd het goed verkocht aan de cisterciënzerinnenabdij te Wevelgem. De huidige hoeve (1778) wordt niet meer uitgebaat als landbouwbedrijf, maar de hoevegebouwen liggen er nog bij als vele tientallen jaren terug. Het bouwjaar van het kapelletje bij de inrijpoort werd reeds in 1880 opgetekend en is toegewijd aan Onze-Lieve-Vrouw van Bijstand.
Mij komt het niet meteen over als een gemeentehuis, maar toch is dit het 'open huis' van de Ledegemnaren, op steenworp van de hoeve, aan de rechterkant over de velden.
De wijk Kempkens herbergt een Britse militaire begraafplaats. 37 soldaten, bijna allemaal net geen 20 jaar, hebben hier hun laatste rustplaats gevonden. Het werd er aangelegd na de bevrijding van Ledegem, in oktober 1918, met gelijkvormige zerkjes van kalksteen. " Known unto God / A soldier of the great war..." las ik op de gedenksteen van soldaten wiens identiteit nooit kon achterhaald worden. Ik wordt er even stil bij...
De lange spoorwegbedding is een beschermd natuurgebied. Langs daar loopt de provinciale fiets- en wandelroute 'De Kezelbergroute' alsook de 'Bedevaartfietsroute'. We wandelen langs de Leedegemse Meerssen, de Groene Jagerstraat,..., tot we bij een driesprong aan de Driepikkelstraat zijn beland.
De 'driepikkel' herinnert aan een grijze arduinen grenspaal, op de grens van 3 gemeenten, en (tussen 1559 en 1801) ook de scheiding vormde tussen 3 bisdommen.
Rollegem-Kapelle behoorde tot het bisdom Doornik, Rumbeke tot het bisdom Brugge, en Ledegem tot het bisdom Ieper. Vroeger kende elk bisdom zijn eigen richtlijnen. Als het vasten was in het ene bisdom en niet in het andere... ging men naar hartelust eten en drinken aan de andere kant van de paal, daar waar het wel toegelaten was.
Als brave schapen volgen we onze gids richting kerketorre, waar we zonder omwegen naartoe worden geleid.
Met stille herfstgroeten,
:0) Veerle Loriaux
zondag 13 september 2009
Kampveldwandelroute (9,1km)
Beste natuurvriend,
De zomer heeft zijn tijd gehad en dreigende wolken schuiven over onze kleine zielen, zo af en toe wat stuifregen en wind in het gezicht.
Maar we blijven er niet voor thuis!
De Kampveldwandelroute neemt ons mee langs de bosrijke omgeving van het Kampveld ten noordoosten van Waardamme (Oostkamp). Voor ons begint het allemaal aan het Marktplein en het gewezen gemeentehuis. Nu heeft het OCMW Oostkamp hier zijn intrek genomen.
De grafzerken rond de Sint-Blasiuskerk trekken mijn aandacht, en niet omdat ik hier graag vertoef. Bijna niet meer te lezen, zag ik toch nog een jaartal staan: 1874...las ik op een grafplaatje.
Links voor het plein zochten we de Rooiveldstraat op. Waardamme ontleent zijn naam aan de beek Ware of Wara waarop men een dam wierp. Vandaar...
Aan het huisnummer 62 slaan we linksaf en leidt een populierendreef ons naar de bossen van Rooiveld. De afgevallen bladeren, waar ik graag sleepvoetend doorrits, brengen me helemaal tot rust. Terwijl we door een zomereikdreef wandelen valt het ons op dat nieuwe bosjes werden aangeplant.
Winter- en zomereik kunnen het hier goed met elkaar vinden, en hun vruchten zijn een belangrijke voedselbron voor muizen, gaaien en eekhoorn, die nu een voorraad voor de winter aanleggen. De eikels kraken onder onze voeten.
Sporen van paardenhoeven? Dan zijn we niet alleen... Behalve 2 wandelaars hebben we niemand gezien. Het bos ruikt zalig goed na een regenbui.
Aan de Waterstraat steken we over en komen in een dennenbos/loofbos. Naast de eik kan ook de den een bos spontaan herkoloniseren. Op heel arme gronden zal hij van nature zeer dominant blijven.
Met de oversteek hebben we Rooiveld ingeruild voor Kampveld .
Aan het eind van de dreef steken we de Kampveldstraat over en vervolgen we ons pad.
Even verderop dwarsen we ook de Papenvijverstraat en zoeken terug het veldbos op.
Hier en daar duikt tussen de bomen een boerderij op, idyllisch mooi om even te verpozen lijkt het ons.
Help! Geheugen tekort! St.-Janskruid ( dat hier overvloedig groeit) heeft een geneeskrachtige werking, maar dewelke was het alweer? Een mens heeft feitelijk nog een pan hersenen tekort... Maar wat ik wél weet, is, dat sommige eiken last hebben van roest- en witziekte. Ook wel de populier.
We volgen nu braafjes de bosrand. Bomen roepen soms herinneringen op, te merken aan de inkervingen van initialen, hartjes met pijltjes erdoor, een datum 27/5/40 of... tja zelfs sluikstort, wat niet thuis hoort in een bos!
We steken terug de Waterstraat over.
Links kijken we uit op het vredig veldverleden dat we zojuist hebben gehad, rechts zien we uit op een gewezen hoevetje. Vlak voor ons ligt het laatste eindje bos, in het spoor van nog wat voeten, langswaar wij ook doorhene moeten...
Met warme groeten,
:0) Veerle Loriaux
De zomer heeft zijn tijd gehad en dreigende wolken schuiven over onze kleine zielen, zo af en toe wat stuifregen en wind in het gezicht.
Maar we blijven er niet voor thuis!
De Kampveldwandelroute neemt ons mee langs de bosrijke omgeving van het Kampveld ten noordoosten van Waardamme (Oostkamp). Voor ons begint het allemaal aan het Marktplein en het gewezen gemeentehuis. Nu heeft het OCMW Oostkamp hier zijn intrek genomen.
De grafzerken rond de Sint-Blasiuskerk trekken mijn aandacht, en niet omdat ik hier graag vertoef. Bijna niet meer te lezen, zag ik toch nog een jaartal staan: 1874...las ik op een grafplaatje.
Links voor het plein zochten we de Rooiveldstraat op. Waardamme ontleent zijn naam aan de beek Ware of Wara waarop men een dam wierp. Vandaar...
Aan het huisnummer 62 slaan we linksaf en leidt een populierendreef ons naar de bossen van Rooiveld. De afgevallen bladeren, waar ik graag sleepvoetend doorrits, brengen me helemaal tot rust. Terwijl we door een zomereikdreef wandelen valt het ons op dat nieuwe bosjes werden aangeplant.
Winter- en zomereik kunnen het hier goed met elkaar vinden, en hun vruchten zijn een belangrijke voedselbron voor muizen, gaaien en eekhoorn, die nu een voorraad voor de winter aanleggen. De eikels kraken onder onze voeten.
Sporen van paardenhoeven? Dan zijn we niet alleen... Behalve 2 wandelaars hebben we niemand gezien. Het bos ruikt zalig goed na een regenbui.
Aan de Waterstraat steken we over en komen in een dennenbos/loofbos. Naast de eik kan ook de den een bos spontaan herkoloniseren. Op heel arme gronden zal hij van nature zeer dominant blijven.
Met de oversteek hebben we Rooiveld ingeruild voor Kampveld .
Aan het eind van de dreef steken we de Kampveldstraat over en vervolgen we ons pad.
Even verderop dwarsen we ook de Papenvijverstraat en zoeken terug het veldbos op.
Hier en daar duikt tussen de bomen een boerderij op, idyllisch mooi om even te verpozen lijkt het ons.
Help! Geheugen tekort! St.-Janskruid ( dat hier overvloedig groeit) heeft een geneeskrachtige werking, maar dewelke was het alweer? Een mens heeft feitelijk nog een pan hersenen tekort... Maar wat ik wél weet, is, dat sommige eiken last hebben van roest- en witziekte. Ook wel de populier.
We volgen nu braafjes de bosrand. Bomen roepen soms herinneringen op, te merken aan de inkervingen van initialen, hartjes met pijltjes erdoor, een datum 27/5/40 of... tja zelfs sluikstort, wat niet thuis hoort in een bos!
We steken terug de Waterstraat over.
Links kijken we uit op het vredig veldverleden dat we zojuist hebben gehad, rechts zien we uit op een gewezen hoevetje. Vlak voor ons ligt het laatste eindje bos, in het spoor van nog wat voeten, langswaar wij ook doorhene moeten...
Met warme groeten,
:0) Veerle Loriaux
zaterdag 5 september 2009
Gasthuisbossenwandelroute ( 10,1km)
Beste natuurvriend,
Wisselende weersomstandigheden...
Bladeren van de bomen dwarrelen door de lucht...
De vruchten van de bomen liggen verspreid op de grond...
De herfst is aan zijn retour...
In deze tijd van het jaar verlang ik altijd naar een wandeling in de bossen. Hierop is mijn wandeling vandaag geïnspireerd: de Gasthuisbossenwandelroute. Het neemt je mee door het glooiend landschap van Zillebeke, 10,1 km lang, ten zuiden van Ieper centraal, het meest bosrijke deel van de Westhoek, met 8 bosdomeinen verspreid over Zillebeke, Zandvoorde en Wijtschate.
Kom, we trekken het bos in !
Via een draaipoortje (aan de Werviksestraat) stappen we de weide in, naar het 'Zwarte leen' , dat je in het hart van het bos brengt.
De Gasthuisbossen werden reeds in de middeleeuwen opgetekend als zijnde eigendom van de Ieperse 'Godshuizen' en ' Gasthuizen'. Om economisch nut werden naaldbomen ingevoerd, want normaliter horen zij hier niet thuis. Wel loofbomen, die de schrale zandgronden het best verdragen. Ook de adelaarsvaren voelt zich hier blijkbaar thuis op de zure naaldbodem. Met zijn diepe wortels verspreidt hij gifstoffen in de grond, waardoor heel wat andere plantensoorten verdwenen. Het Groenenburgbos is daar een typisch voorbeeld van...
De paden zijn nog heel goed begaanbaar. Een zitbankje nodigt uit om even te verpozen, in een oase van stilte.
Met de kleine veldweg dwarsen we de Ieperboog (heuvelkam), waar we een prachtig uitzicht krijgen op alle bosdomeinen die zich langs de hellingen uitstrekken.
In de Passendaleveldstraat kan je kiezen voor de verkorte of de uitgebreide route. Wij kiezen de laatste en nemen ook enkele bijzonder mooie (!) vlinders mee op onze tocht.
Over houten bruggetjes en kronkelwegjes stappen we over van het ene in het andere bos. Plots komen we op een kale plek, die deels begroeid is met heide en verrassende plantensoorten. Het doet me terugdenken aan de Hoge Veluwe: een ongerept natuurgebied dat zeker een vakantiebezoek waard is!
De reeënpopulatie is de laatste jaren sterk toegenomen, ook hier. Met een beetje geluk kruist een ree je pad, maar dan moet je roerloos stil staan, niet praten, geen opvallend parfum dragen, ook geen felgekleurde kleren dragen. De windrichting is ook zeer belangrijk als je wild wil spotten! Wist je trouwens, dat een ree de aanwezigheid van een mens kan waarnemen op 2km afstand? ...
Tussen het Godtschalckbos en het Zandvoordebos werd het heidegebied hersteld en - waar nodig- greep de mens in. Het resultaat is fenomenaal. Op de valleiwand mag de natuur zich nu spontaan herstellen.
Langs het Veldbos vinden we onze weg naar het Groenenburgbos terug.
Geen mens te bespeuren, bijna ondenkbaar maar waar.
Hoe zou het voelen om tussen schemer en nacht hier te zijn?
Het daagt me uit om deze tocht nog 's over te doen, misschien tijdens de herfstvakantie, als het al wat vroeger donker wordt en de mist tussen de bomen hangt...
Met herfstgroeten,
:0) Veerle Loriaux
Wisselende weersomstandigheden...
Bladeren van de bomen dwarrelen door de lucht...
De vruchten van de bomen liggen verspreid op de grond...
De herfst is aan zijn retour...
In deze tijd van het jaar verlang ik altijd naar een wandeling in de bossen. Hierop is mijn wandeling vandaag geïnspireerd: de Gasthuisbossenwandelroute. Het neemt je mee door het glooiend landschap van Zillebeke, 10,1 km lang, ten zuiden van Ieper centraal, het meest bosrijke deel van de Westhoek, met 8 bosdomeinen verspreid over Zillebeke, Zandvoorde en Wijtschate.
Kom, we trekken het bos in !
Via een draaipoortje (aan de Werviksestraat) stappen we de weide in, naar het 'Zwarte leen' , dat je in het hart van het bos brengt.
De Gasthuisbossen werden reeds in de middeleeuwen opgetekend als zijnde eigendom van de Ieperse 'Godshuizen' en ' Gasthuizen'. Om economisch nut werden naaldbomen ingevoerd, want normaliter horen zij hier niet thuis. Wel loofbomen, die de schrale zandgronden het best verdragen. Ook de adelaarsvaren voelt zich hier blijkbaar thuis op de zure naaldbodem. Met zijn diepe wortels verspreidt hij gifstoffen in de grond, waardoor heel wat andere plantensoorten verdwenen. Het Groenenburgbos is daar een typisch voorbeeld van...
De paden zijn nog heel goed begaanbaar. Een zitbankje nodigt uit om even te verpozen, in een oase van stilte.
Met de kleine veldweg dwarsen we de Ieperboog (heuvelkam), waar we een prachtig uitzicht krijgen op alle bosdomeinen die zich langs de hellingen uitstrekken.
In de Passendaleveldstraat kan je kiezen voor de verkorte of de uitgebreide route. Wij kiezen de laatste en nemen ook enkele bijzonder mooie (!) vlinders mee op onze tocht.
Over houten bruggetjes en kronkelwegjes stappen we over van het ene in het andere bos. Plots komen we op een kale plek, die deels begroeid is met heide en verrassende plantensoorten. Het doet me terugdenken aan de Hoge Veluwe: een ongerept natuurgebied dat zeker een vakantiebezoek waard is!
De reeënpopulatie is de laatste jaren sterk toegenomen, ook hier. Met een beetje geluk kruist een ree je pad, maar dan moet je roerloos stil staan, niet praten, geen opvallend parfum dragen, ook geen felgekleurde kleren dragen. De windrichting is ook zeer belangrijk als je wild wil spotten! Wist je trouwens, dat een ree de aanwezigheid van een mens kan waarnemen op 2km afstand? ...
Tussen het Godtschalckbos en het Zandvoordebos werd het heidegebied hersteld en - waar nodig- greep de mens in. Het resultaat is fenomenaal. Op de valleiwand mag de natuur zich nu spontaan herstellen.
Langs het Veldbos vinden we onze weg naar het Groenenburgbos terug.
Geen mens te bespeuren, bijna ondenkbaar maar waar.
Hoe zou het voelen om tussen schemer en nacht hier te zijn?
Het daagt me uit om deze tocht nog 's over te doen, misschien tijdens de herfstvakantie, als het al wat vroeger donker wordt en de mist tussen de bomen hangt...
Met herfstgroeten,
:0) Veerle Loriaux
Abonneren op:
Posts (Atom)
