Wie de laatste maanden langs de expressweg tussen Brugge en Zeebrugge passeerde heeft ongetwijfeld al de nieuwe brug opgemerkt.
Sinds dit weekend is de nieuwe fietsersbrug officieel geopend en meteen werd deze al geïntegreerd in het fietsnetwerk.
Wie komt vanuit nr 62 (St-Pieters) naar 61 rijdt wordt nu net voor de Sint-Pietersplas omgeleid naar rechts ipv links om dan zo over de nieuwe brug de expressweg te dwarsen.
Net voorbij de nieuwe brug is het hierdoor nu ook mogelijk om rechtstreeks naar Zuienkerke (knooppunt 18) te rijden.
Een kaartje met de nieuwe situatie wordt later nog toegevoegd.
dinsdag 25 november 2008
vrijdag 21 november 2008
Groeien met de seizoenen.
Beste natuurvriend.
Groeien met de seizoenen... Het staat te lezen op elke bladnerf.
En ofschoon we er ( misschien ) stilaan genoeg van hebben, ze dwarrelen nog aardig in het rond.
Wat staat er dan te lezen..., vroeg je je af?
Een hele levensgeschiedenis als je 't mij vraagt, niet gespaard van weer en wind en zéker zijn ze niet te benijden als je er nu nog aan de takken ziet bengelen, tot hun laatste krachten zijn gedoofd.
Bij een herfstwandeling kan je het vast ook niet laten om door de bladeren te rennen, het ritselend geluid brengt je misschien heel even terug bij het kind die je was...
Wàs...Samen met je klas verzamelde je toen blaadjes, dennenappels, beukennootjes,...
Groeiend in seizoenen komen herinneringen weer tot leven, waarin we ons gedragen weten, hoe onvoorspelbaar de toekomst voor ons lag.
Met de ogen van een kind durven kijken opnieuw, dat elke inspanning de moeite loont...
De bomen in hun kale bast lijken langzaam in te slapen.
Maar in hun subtiele rust vergaren ze krachten, opdat de gure winter geen greep zal krijgen op de jonge twijgen volgend jaar.
Een scheppende kracht in een teer winterkleed gewikkeld, als het ware, voor wie gelooft dat elke moeite vroeg of laat zijn uitwerking vindt.
Het is als groeien met de seizoenen, groeien door weer en wind.
Met fijne herfstgroeten,
:0) Veerle Loriaux
Groeien met de seizoenen... Het staat te lezen op elke bladnerf.
En ofschoon we er ( misschien ) stilaan genoeg van hebben, ze dwarrelen nog aardig in het rond.
Wat staat er dan te lezen..., vroeg je je af?
Een hele levensgeschiedenis als je 't mij vraagt, niet gespaard van weer en wind en zéker zijn ze niet te benijden als je er nu nog aan de takken ziet bengelen, tot hun laatste krachten zijn gedoofd.
Bij een herfstwandeling kan je het vast ook niet laten om door de bladeren te rennen, het ritselend geluid brengt je misschien heel even terug bij het kind die je was...
Wàs...Samen met je klas verzamelde je toen blaadjes, dennenappels, beukennootjes,...
Groeiend in seizoenen komen herinneringen weer tot leven, waarin we ons gedragen weten, hoe onvoorspelbaar de toekomst voor ons lag.
Met de ogen van een kind durven kijken opnieuw, dat elke inspanning de moeite loont...
De bomen in hun kale bast lijken langzaam in te slapen.
Maar in hun subtiele rust vergaren ze krachten, opdat de gure winter geen greep zal krijgen op de jonge twijgen volgend jaar.
Een scheppende kracht in een teer winterkleed gewikkeld, als het ware, voor wie gelooft dat elke moeite vroeg of laat zijn uitwerking vindt.
Het is als groeien met de seizoenen, groeien door weer en wind.
Met fijne herfstgroeten,
:0) Veerle Loriaux
zondag 2 november 2008
Monument ' Le Combat de Marialoop '
Beste natuurvriend,
Mijn wens was om het monument 'Le Combat' te Marialoop/ Meulebeke eens van dichtbij te kunnen zien.
Naar het schijnt is dit een kunstwerk dat volledig in het teken staat van W.O.I en van alle gesneuvelde soldaten en Meulebekenaars.
Op verschillende plaatsen in Meulebeke, Marialoop, 't Veld en de Paanders staan prints langs de weg opgesteld, die de sfeer van ' Le Combat ' weergeven, beelden uit het verleden, beelden uit de actualiteit,...Meulebeke keert terug in de geschiedenis.
Terwijl met Allerzielen onze dierbare overledenen worden herdacht, is 11 november gewijd aan hen die het leven lieten in oorlogstijden.
Moeilijk te vatten hoe geweld uitbreidt.., terwijl we juist zo afkerig staan tegenover geweld, trekt de oorlog mij -op gevoelige wijze- telkens weer de aandacht.
De Weverijroute (41km) zendt ons langs Ingelmunster richting jaagpad, naar Ooigem, om via Meulebeke en Pittem naar het Provinciedomein 't Veld in Ardooie terug te fietsen richting Kachtem en Emelgem.
'Le Combat' is een werk van dhr. Frans Vercoutere. De impossante urne is een koperen afgietsel, met binnenin een zuil waarop de namen zijn verwerkt van alle gesneuvelde soldaten en Meulebekenaars uit W.O.I. Bovenop het monument staat een klein huisje, gemaakt van papaverknoppen, als symbool van de gesneuvelden.
Tot 11 november kan je - om en bij Marialoop- een tentoonstelling bijwonen, eveneens de route: " Hedendaagse kunstenaars en (front) schilders uit W.O.I op de Marialoopkouter".
Deze route (5km) kan men te voet, per fiets of met de wagen doen, op enkele mooie locaties op en nabij de Marialoopkouter..
Voor alle info kan je terecht op www.meulebeke.be/ le combat
Met vriendelijke groeten,
:0) Veerle Loriaux
Mijn wens was om het monument 'Le Combat' te Marialoop/ Meulebeke eens van dichtbij te kunnen zien.
Naar het schijnt is dit een kunstwerk dat volledig in het teken staat van W.O.I en van alle gesneuvelde soldaten en Meulebekenaars.
Op verschillende plaatsen in Meulebeke, Marialoop, 't Veld en de Paanders staan prints langs de weg opgesteld, die de sfeer van ' Le Combat ' weergeven, beelden uit het verleden, beelden uit de actualiteit,...Meulebeke keert terug in de geschiedenis.
Terwijl met Allerzielen onze dierbare overledenen worden herdacht, is 11 november gewijd aan hen die het leven lieten in oorlogstijden.
Moeilijk te vatten hoe geweld uitbreidt.., terwijl we juist zo afkerig staan tegenover geweld, trekt de oorlog mij -op gevoelige wijze- telkens weer de aandacht.
De Weverijroute (41km) zendt ons langs Ingelmunster richting jaagpad, naar Ooigem, om via Meulebeke en Pittem naar het Provinciedomein 't Veld in Ardooie terug te fietsen richting Kachtem en Emelgem.
'Le Combat' is een werk van dhr. Frans Vercoutere. De impossante urne is een koperen afgietsel, met binnenin een zuil waarop de namen zijn verwerkt van alle gesneuvelde soldaten en Meulebekenaars uit W.O.I. Bovenop het monument staat een klein huisje, gemaakt van papaverknoppen, als symbool van de gesneuvelden.
Tot 11 november kan je - om en bij Marialoop- een tentoonstelling bijwonen, eveneens de route: " Hedendaagse kunstenaars en (front) schilders uit W.O.I op de Marialoopkouter".
Deze route (5km) kan men te voet, per fiets of met de wagen doen, op enkele mooie locaties op en nabij de Marialoopkouter..
Voor alle info kan je terecht op www.meulebeke.be/ le combat
Met vriendelijke groeten,
:0) Veerle Loriaux
zaterdag 1 november 2008
Sage rond kabouter Spillebeen...
Beste natuurvriend,
Paddestoelen bestaan voor 90% uit water. Vandaar groeien de meesten onder hen in de herfst en als het heel veel regent.
Ze voelen zich meestal niet thuis in dennenbossen maar veeleer in loofbossen, waar veel dood hout en vergane blaadjes te vinden zijn, waarmee ze zich voeden.
Wie dezer dagen in de bossen wandelt zal ongetwijfeld in verwondering staan bij de vruchten die wij als paddestoelen herkennen?
Een mythe vertelt ons hierover, dat - in de oertijd- de geestelijke leiders vliegenzwammen (*) aten, om in trance te raken.
Op die manier trachtten ze in contact te komen met bovenaardse wezens.
Omdat allerlei vreemde dingen te zien zijn in zo'n roes, is hoogstwaarschijnlijk kabouter Spillebeen de revue ooit gepasseerd?
Nog altijd trekt hij rond in tal van sprookjes, en bij een rode paddestoel vol met witte stippen moest ik even aan hem denken...
(*) Probeer dit alstublieft niet uit. Vliegenzwammen zijn zeer giftig !
Met bosgroeten,
:0) Veerle Loriaux
Paddestoelen bestaan voor 90% uit water. Vandaar groeien de meesten onder hen in de herfst en als het heel veel regent.
Ze voelen zich meestal niet thuis in dennenbossen maar veeleer in loofbossen, waar veel dood hout en vergane blaadjes te vinden zijn, waarmee ze zich voeden.
Wie dezer dagen in de bossen wandelt zal ongetwijfeld in verwondering staan bij de vruchten die wij als paddestoelen herkennen?
Een mythe vertelt ons hierover, dat - in de oertijd- de geestelijke leiders vliegenzwammen (*) aten, om in trance te raken.
Op die manier trachtten ze in contact te komen met bovenaardse wezens.
Omdat allerlei vreemde dingen te zien zijn in zo'n roes, is hoogstwaarschijnlijk kabouter Spillebeen de revue ooit gepasseerd?
Nog altijd trekt hij rond in tal van sprookjes, en bij een rode paddestoel vol met witte stippen moest ik even aan hem denken...
(*) Probeer dit alstublieft niet uit. Vliegenzwammen zijn zeer giftig !
Met bosgroeten,
:0) Veerle Loriaux
Abonneren op:
Posts (Atom)
