Beste natuurvriend,
Zo tussen 5u30 en 6u moet het geweest zijn, toen ik mijn tuintje indook, om een frisse neus te halen. Mijn eerste werk -na het tafeldekken en koffie/thee zetten- is meestal voorbehouden aan een tuinbezoek.
De sterren en de maan prijkten helder aan de hemel, ...het was half donker, half licht.
Een laatste weekend van de vakantie brengt me in een aparte stemming: nog even diep ademhalen vooraleer de drukte weer begint, de dagen korter worden, en we de gezelligheid in onze huiskamer zoeken.
Geen merelzang in de ochtend, neen zelfs geen merels meer te bespeuren. Ze lijken met de noorderzon verdwenen te zijn, de sloebers!
"Excuseer?" -piepen de jongen, wat schuchter vanuit onze vuurdoorn. Worden zij dan mijn wintergasten? Fijn...
Vreemd hoe de natuur nu te werk gaat, het is alsof ze de stekker uit het stopcontact heeft getrokken en de sapstroom heeft dichtgedraaid van boom en struik? De spaarzame vruchten van de zomer beginnen zwaar door te wegen. De natuur lijkt onuitspreekbaar mooi, maar participeren met haar is nooit vrijblijvend.
Mag ik nog even iets kwijt?
Heel veel goede moed,
in het bijzonder aan onze gezinnen,
aan kleine en grote kinderen die een nieuw schooljaar ingaan.
Dat zij - na deze deugdzame vakantietijd- alle kansen benutten, om te werken aan hun toekomst en aan een betere wereld.
Laten we hen daarin volgen en steunen.
En nu geniet ik van de zon, die langzaam opkomt.
Wat is ze mooi, in deze vroege ochtend!
Met lieve groeten,
:0) Veerle Loriaux
zondag 29 augustus 2010
zondag 22 augustus 2010
Over de kasseien van Kemmelberg wandelroute (9,4 km)
Beste natuurvriend,
Met of zonder kasseien, je kan er echt niet omheen, want het wandelpad gaat dwars door de nieuw aangelegde dorpskern...
Zonet waren we nog in Kachtem, voor een wandeling in het Rhodesgoed. Een uurtje later stonden we aan de voet van het nu zo actueel en veelbesproken Kemmel.
Na de rustperiode van de laatste kassei, werd (16 juli l.l.) de doorgang voor alle verkeer terug mogelijk.
Over de verfraaiingswerken stootten we op flink wat tegenstand van bewoners én bezoekers... We stappen rond het Warandepark. Het Warandekasteel peilt boven de haag en hier... denk ik... de dikste boom van het park gevonden te hebben! 'k Verklap het niet, zie dat ik me vergist heb...
Het pad zet ons langzaam buiten het zicht op de kerktoren van Kemmel, nu we richting Wulvergem stappen.
Van een Brits soldatenkerkhof gaat het naar het eerste voorbos met boomgaard. De aanplanting van het jonge bos is een streling voor het oog: hoe zijn die bomen toch gegroeid!
Zo nu en dan moet men zich 360° draaien, dan krijg je een prachtig uitzicht over Wijtschaete, Mesen, Wulvergem, Nieuwkerke, en Steenwerck.
De Kleine Kemmelbergweg (en juist daar waar ik de rugzak van m'n echtgenoot even overnam) kregen we een flinke klim in 't vooruitzicht. We gaan hier niet janken, hé, doorstappen!
Voor onze moeite worden we beloond op iets wat een mens niet elke dag te zien krijgt. Hier staat een fortuin op de parking van brasserie Au Chalet! Oldtimers Traction Avant Citroën, een zeer innovatieve wagen uit de jaren '30. Zestien wagens telde ik. De B.O.C.C. is op bezoek in West-Vlaanderen. Het zijn geen auto's met ABS, airbags, of stoelverwarming en ze zijn beslist niet milieuvriendelijk, maar ze in konvooi zien vertrekken... Jongens toch, het liet mij een heel speciale indruk na...
We praatten nog wat bij, bij een tas koffie en een heerlijk versgebakken pannenkoek en geserveerd door de vrouw des huizes.
Onze wandeling loopt op zijn laatste benen, wanneer we (langs jeugdverblijfcentrum De Lork) de dorpskern naderen.
En zullen we nu ook nog een goede nachtrust krijgen? Zou welkom zijn. Niet dat ik slecht slaap, maar wat sneller kunnen inslapen misschien...
Met vriendelijke groeten,
:0) Veerle Loriaux
Met of zonder kasseien, je kan er echt niet omheen, want het wandelpad gaat dwars door de nieuw aangelegde dorpskern...
Zonet waren we nog in Kachtem, voor een wandeling in het Rhodesgoed. Een uurtje later stonden we aan de voet van het nu zo actueel en veelbesproken Kemmel.
Na de rustperiode van de laatste kassei, werd (16 juli l.l.) de doorgang voor alle verkeer terug mogelijk.
Over de verfraaiingswerken stootten we op flink wat tegenstand van bewoners én bezoekers... We stappen rond het Warandepark. Het Warandekasteel peilt boven de haag en hier... denk ik... de dikste boom van het park gevonden te hebben! 'k Verklap het niet, zie dat ik me vergist heb...
Het pad zet ons langzaam buiten het zicht op de kerktoren van Kemmel, nu we richting Wulvergem stappen.
Van een Brits soldatenkerkhof gaat het naar het eerste voorbos met boomgaard. De aanplanting van het jonge bos is een streling voor het oog: hoe zijn die bomen toch gegroeid!
Zo nu en dan moet men zich 360° draaien, dan krijg je een prachtig uitzicht over Wijtschaete, Mesen, Wulvergem, Nieuwkerke, en Steenwerck.
De Kleine Kemmelbergweg (en juist daar waar ik de rugzak van m'n echtgenoot even overnam) kregen we een flinke klim in 't vooruitzicht. We gaan hier niet janken, hé, doorstappen!
Voor onze moeite worden we beloond op iets wat een mens niet elke dag te zien krijgt. Hier staat een fortuin op de parking van brasserie Au Chalet! Oldtimers Traction Avant Citroën, een zeer innovatieve wagen uit de jaren '30. Zestien wagens telde ik. De B.O.C.C. is op bezoek in West-Vlaanderen. Het zijn geen auto's met ABS, airbags, of stoelverwarming en ze zijn beslist niet milieuvriendelijk, maar ze in konvooi zien vertrekken... Jongens toch, het liet mij een heel speciale indruk na...
We praatten nog wat bij, bij een tas koffie en een heerlijk versgebakken pannenkoek en geserveerd door de vrouw des huizes.
Onze wandeling loopt op zijn laatste benen, wanneer we (langs jeugdverblijfcentrum De Lork) de dorpskern naderen.
En zullen we nu ook nog een goede nachtrust krijgen? Zou welkom zijn. Niet dat ik slecht slaap, maar wat sneller kunnen inslapen misschien...
Met vriendelijke groeten,
:0) Veerle Loriaux
Welkom in het Rhodesgoed (Kachtem)
Beste natuurvriend,
Het domeinbos vind je terug op de fietsnetwerkkaart Leie West, vlakbij knooppunt 25.
Aan de ingang van het domein is een ruime parking, ook je tweewieler kan je hier kwijt in de fietsenstalling. Deze wandeling is (veiligheidshalve) niet toegankelijk voor rolstoelgebruikers.
Het domein, dat 40 ha beslaat, was eigendom van de familie Van Rode, afkomstig uit Schelderode (Oost-Vlaanderen), die ook bezittingen had in Roeselare, Rumbeke, Oekene, Emelgem en Izegem. Het goed werd door het Vlaams Gewest (1995) aangekocht om er een nieuw bos aan te leggen...Het Agentschap voor Natuur en Bos waakt over de staat van het domein. Er werd voor loofbomen gekozen bij de aanplanting: Wilg en populier creëren het bosbeeld, in afwisseling met traag groeiende soorten zoals: zomereik, gewone es, zoete kers, beuk en haagbeuk.
'k Lere weer tevoete loop'n.
We zoeken het beginpunt van de wandeling, dat we gauw vinden vlakbij de parking aan het domein. Je volgt de oranje pijl, dat op een houten paaltje is aangebracht en je bent vertrokken voor een kleine 4,5 km door het groen.
Friese Melk- en Zwartblesschapen trekken onze aandacht. Deze dieren worden ingezet, omdat ze geen hoge eisen stellen. Het Friese (witte)melkschaap heeft een lange geschiedenis, en werd als 'het lam Gods' in 1432 al afgebeeld op een schilderij van de gebr. Van Eyck in de Sint-Baafs kathedraal te Gent.
Bomen zijn de voorboden van de seizoenen. De eerste tekenen van een vroege herfst liggen verschrompeld op de grond. Ik hou zielsveel van een boom: naast de titel als grote regulator van lucht- en milieukwaliteit is hij misschien voor velen onder ons de betere geleider naar het hart...
De zomereik is hier en daar wel het slachtoffer van witziekte, en de es wordt omsnoerd door klimhortensia. Het geeft een fraai zicht, misschien niet erg comfortabel voor de boom zelf, maar het lijkt me een ideale broed- en schuilplaats voor de kleinere zangvogels.
Een bos in ontwikkeling heeft een natuurvriend zoveel te bieden, op één voorwaarde dan: dat het wordt opengesteld voor het grote publiek, en niet enkel op gezette tijden.
Als dit bewust wordt gedaan om ecologische redenen, dan zwijg ik.
Een ruiterpad loopt hier de hele afstand bijna parallel met het wandelpad.
Zo kletsend over koetjes en kalfjes zien we niet dat we stilaan het einde van de wandeling nabij komen.
We hebben genoten, omdat we gelukkig geen gevolg hebben gegeven aan het weerpraatje, want 'thuis zitten', dat is echt niks voor ons, mensen.
Een boeket lieve groeten,
:0) Veerle Loriaux
Het domeinbos vind je terug op de fietsnetwerkkaart Leie West, vlakbij knooppunt 25.
Aan de ingang van het domein is een ruime parking, ook je tweewieler kan je hier kwijt in de fietsenstalling. Deze wandeling is (veiligheidshalve) niet toegankelijk voor rolstoelgebruikers.
Het domein, dat 40 ha beslaat, was eigendom van de familie Van Rode, afkomstig uit Schelderode (Oost-Vlaanderen), die ook bezittingen had in Roeselare, Rumbeke, Oekene, Emelgem en Izegem. Het goed werd door het Vlaams Gewest (1995) aangekocht om er een nieuw bos aan te leggen...Het Agentschap voor Natuur en Bos waakt over de staat van het domein. Er werd voor loofbomen gekozen bij de aanplanting: Wilg en populier creëren het bosbeeld, in afwisseling met traag groeiende soorten zoals: zomereik, gewone es, zoete kers, beuk en haagbeuk.
'k Lere weer tevoete loop'n.
We zoeken het beginpunt van de wandeling, dat we gauw vinden vlakbij de parking aan het domein. Je volgt de oranje pijl, dat op een houten paaltje is aangebracht en je bent vertrokken voor een kleine 4,5 km door het groen.
Friese Melk- en Zwartblesschapen trekken onze aandacht. Deze dieren worden ingezet, omdat ze geen hoge eisen stellen. Het Friese (witte)melkschaap heeft een lange geschiedenis, en werd als 'het lam Gods' in 1432 al afgebeeld op een schilderij van de gebr. Van Eyck in de Sint-Baafs kathedraal te Gent.
Bomen zijn de voorboden van de seizoenen. De eerste tekenen van een vroege herfst liggen verschrompeld op de grond. Ik hou zielsveel van een boom: naast de titel als grote regulator van lucht- en milieukwaliteit is hij misschien voor velen onder ons de betere geleider naar het hart...
De zomereik is hier en daar wel het slachtoffer van witziekte, en de es wordt omsnoerd door klimhortensia. Het geeft een fraai zicht, misschien niet erg comfortabel voor de boom zelf, maar het lijkt me een ideale broed- en schuilplaats voor de kleinere zangvogels.
Een bos in ontwikkeling heeft een natuurvriend zoveel te bieden, op één voorwaarde dan: dat het wordt opengesteld voor het grote publiek, en niet enkel op gezette tijden.
Als dit bewust wordt gedaan om ecologische redenen, dan zwijg ik.
Een ruiterpad loopt hier de hele afstand bijna parallel met het wandelpad.
Zo kletsend over koetjes en kalfjes zien we niet dat we stilaan het einde van de wandeling nabij komen.
We hebben genoten, omdat we gelukkig geen gevolg hebben gegeven aan het weerpraatje, want 'thuis zitten', dat is echt niks voor ons, mensen.
Een boeket lieve groeten,
:0) Veerle Loriaux
zondag 15 augustus 2010
Thuis komen...
Beste natuurvriend,
Je zegt misschien wel: ... té eenvoudig toch, om er een woord aan te schenken.
Toch schenkt men met een woord de ander een unieke kans tot nadenken, reikt men een bepaalde gedachte aan...
We haalden de fiets van stal, onze goeie vriend de fiets, om - na onze vakantie- de stad in te trekken, gewoon om het plaatselijk terrein te verkennen.
Wil je weten hoe het voelde? Hemels was het!
Dit moment was al lang in de maak, nog voor we thuis kwamen zag ik me in gedachten al boodschappen doen, familie opzoeken, een blij weerzien van bekende gezichten. Je neemt je stilletjes aan voor om naar huis te gaan.
Het hoort erbij. Vakantie is zo weer om, eens je de sleutel van je huisslot hebt omgedraaid, en terwijl je de valiezen in de gang zet ben je helemaal vergeten dat je 1200 km. met je wagentje hebt getuft door nostalgische dorpjes.
Vandaag heb ik m'n vakantieboek afgewerkt, met heel veel zichtkaartjes versierd, foto's, documentatie, vervoersbewijsje van een of andere daguitstap en heel wat persoonlijke aantekeningen die deze reis levendig moeten houden.
Maar even belangrijk: is weten wat gebeurde in de straat, in de buurt, bekende gezichten terug te zien, het woon-school- werktraject verkennen. Ach, we blijven zoekend aanwezig.
Dàt... is thuis komen,
denk ik,
in je vertrouwde omgeving,
je vertrouwde gewoonten terug opnemen,
en met wat goed geluk terug die trappers opstappen,
wat stuntelig de eerste knooppunten hanteren,
voor een ritje door Roeselare, Ardooie, Ingelmunster,
en dan naar huis,
het gevoel dat je beweegt,
één draai om zijn as brengt me wat meters verder,
en wég ben ik,
kronkelend door Vlaanderen,
waar ik thuis ben.
Fijne groeten,
:0) Veerle Loriaux
Je zegt misschien wel: ... té eenvoudig toch, om er een woord aan te schenken.
Toch schenkt men met een woord de ander een unieke kans tot nadenken, reikt men een bepaalde gedachte aan...
We haalden de fiets van stal, onze goeie vriend de fiets, om - na onze vakantie- de stad in te trekken, gewoon om het plaatselijk terrein te verkennen.
Wil je weten hoe het voelde? Hemels was het!
Dit moment was al lang in de maak, nog voor we thuis kwamen zag ik me in gedachten al boodschappen doen, familie opzoeken, een blij weerzien van bekende gezichten. Je neemt je stilletjes aan voor om naar huis te gaan.
Het hoort erbij. Vakantie is zo weer om, eens je de sleutel van je huisslot hebt omgedraaid, en terwijl je de valiezen in de gang zet ben je helemaal vergeten dat je 1200 km. met je wagentje hebt getuft door nostalgische dorpjes.
Vandaag heb ik m'n vakantieboek afgewerkt, met heel veel zichtkaartjes versierd, foto's, documentatie, vervoersbewijsje van een of andere daguitstap en heel wat persoonlijke aantekeningen die deze reis levendig moeten houden.
Maar even belangrijk: is weten wat gebeurde in de straat, in de buurt, bekende gezichten terug te zien, het woon-school- werktraject verkennen. Ach, we blijven zoekend aanwezig.
Dàt... is thuis komen,
denk ik,
in je vertrouwde omgeving,
je vertrouwde gewoonten terug opnemen,
en met wat goed geluk terug die trappers opstappen,
wat stuntelig de eerste knooppunten hanteren,
voor een ritje door Roeselare, Ardooie, Ingelmunster,
en dan naar huis,
het gevoel dat je beweegt,
één draai om zijn as brengt me wat meters verder,
en wég ben ik,
kronkelend door Vlaanderen,
waar ik thuis ben.
Fijne groeten,
:0) Veerle Loriaux
woensdag 11 augustus 2010
De la nature a l'état pur...
Beste natuurvriend,
Ik had met veel gemak een gentiaan, een aconit, een strohalm of een zonnebloem kunnen plukken en meenemen naar huis, maar ik heb ze rustig gelaten waar ze thuis horen: in de Hoge Pyreneeën van het mooie Frankrijk. Daar heb ik - met het gezin- de vakantie doorgebracht.
Mijn echtgenoot (een ras-zuivere globetrotter) heeft ons hiermee verrast. Uren kan hij in boeken snuisteren, stapt toeristische infokantoren plat, zal niet vaak een aflevering van Vlaanderen Vakantieland missen, en steekt graag zijn neus in de vele vele vakantiebrochures.
Daarentegen ben ik een huismus.
Geen perfecte combinatie, dus.
Maar je zou er nog van opkijken, want wil ik mijn echtgenoot volgen (en dat hoort toch zo te zijn...), dan neemt hij me overal mee naartoe, en op die wijze heb ik al een stukje van de wereld gezien, waar ik uit eigen beweging nooit was geweest. Reken maar, ik ken mezelf!
Gouden herinneringen liggen nu opgeslagen in het geheugen. Wat een reis ons bijbrengt is een onbeschrijflijk gevoel hoe 'goed' wij het hebben om te kunnen reizen. Als ik iets kan bedenken waarom reizen zo dankbaar maakt, dan is het wel: kijken en vergelijken...
We tasten hierbij automatisch onze vertrouwde gewoonten af en krijgen er andere bovenop. Het vernieuwt én verruimt ons inzicht.
In al mijn oprechtheid dank ik God, om de fantastische vakantie die ik heb genoten, om de kracht van moeder natuur waarin ik me vaak heel klein heb gevoeld..., om de wijze waarop natuur hier nog natuur kan zijn..., om de vele mensen (onbekend wie, maar daarom niet onbemind) die zich dagelijks inzetten om blijvend zorg te dragen voor wat kwetsbaar is, want wat weerloos is is meestal waardevol.
Dank dat je even tijd vond, om naar mijn vakantieverhaal te willen luisteren, wat toch even iets anders is dan het praatje over een wandel- of fietstocht, dat u van mij doorgaans gewoon bent.
Met natuurvriendelijke groeten,
:0) Veerle Loriaux
Ik had met veel gemak een gentiaan, een aconit, een strohalm of een zonnebloem kunnen plukken en meenemen naar huis, maar ik heb ze rustig gelaten waar ze thuis horen: in de Hoge Pyreneeën van het mooie Frankrijk. Daar heb ik - met het gezin- de vakantie doorgebracht.
Mijn echtgenoot (een ras-zuivere globetrotter) heeft ons hiermee verrast. Uren kan hij in boeken snuisteren, stapt toeristische infokantoren plat, zal niet vaak een aflevering van Vlaanderen Vakantieland missen, en steekt graag zijn neus in de vele vele vakantiebrochures.
Daarentegen ben ik een huismus.
Geen perfecte combinatie, dus.
Maar je zou er nog van opkijken, want wil ik mijn echtgenoot volgen (en dat hoort toch zo te zijn...), dan neemt hij me overal mee naartoe, en op die wijze heb ik al een stukje van de wereld gezien, waar ik uit eigen beweging nooit was geweest. Reken maar, ik ken mezelf!
Gouden herinneringen liggen nu opgeslagen in het geheugen. Wat een reis ons bijbrengt is een onbeschrijflijk gevoel hoe 'goed' wij het hebben om te kunnen reizen. Als ik iets kan bedenken waarom reizen zo dankbaar maakt, dan is het wel: kijken en vergelijken...
We tasten hierbij automatisch onze vertrouwde gewoonten af en krijgen er andere bovenop. Het vernieuwt én verruimt ons inzicht.
In al mijn oprechtheid dank ik God, om de fantastische vakantie die ik heb genoten, om de kracht van moeder natuur waarin ik me vaak heel klein heb gevoeld..., om de wijze waarop natuur hier nog natuur kan zijn..., om de vele mensen (onbekend wie, maar daarom niet onbemind) die zich dagelijks inzetten om blijvend zorg te dragen voor wat kwetsbaar is, want wat weerloos is is meestal waardevol.
Dank dat je even tijd vond, om naar mijn vakantieverhaal te willen luisteren, wat toch even iets anders is dan het praatje over een wandel- of fietstocht, dat u van mij doorgaans gewoon bent.
Met natuurvriendelijke groeten,
:0) Veerle Loriaux
Abonneren op:
Posts (Atom)
