Rare kronkels in de natuur...

Beste natuur vriend,

"Rare" kronkels in de natuur was misschien niet de juiste interpretatie voor wat rechtstreeks uit de natuur gehaald is, maar het geeft ons ( op directe of indirecte wijze) mee waar het in het leven op staat: " Zet door! "

In voor- en tegenspoed hanteert de natuur zijn eigen spelregels, vandaar dan misschien... " raar" ?
Wat voor mij zo boeiend is hieraan lijkt voor anderen wellicht zo vanzelfsprekend, dat wij het bij onszelf wat verloren zijn, nl.: instinctief te handelen...
Misschien is dit ook een moeilijk te plaatsen begrip in onze steeds complexer wordende samenleving en vaker verdrongen dan voorrang geboden ?

"Rare" kronkels zijn het niet, tenminste niet waar de natuur tracht te voorzien in overdracht van leven: beschermen... is het uitgangspunt.
Ik beken heel eerlijk, beste natuurvriend, te beseffen hoeveel we aan de natuur te danken hebben .
Denk maar eens hoe het voelt wanneer je ziek bent, koude rillingen krijgt, geen of juist véél behoefte hebt aan water, enzovoort. Nog een ander voorbeeld: de verhoogde concentratie pollen in de lucht, te wijten aan luchtvervuiling, waardoor bomen het alsmaar moeilijker krijgen om behoud en herstel te waarborgen. Raar ?...

Mirakels bestaan niet, alleen de motivatie om tijdens onze trektochten een natuur-lijk evenwicht te vinden, elke keer opnieuw en beter, alleen als wij er in geloven.

Met volle natuurgroeten,
:0) Veerle Loriaux

Laatste keer Bedevaartroute

Beste natuurvriend,

"meter" zijn van een tocht brengt een maalstroom van herinneringen voort, die me telkens terugvoeren naar mijn allereerste opdracht voor Westtoer:
- de controle van de Bedevaartroute -

Een niet mis te vatten woord van 'dank' sluit ik hierbij in..., ook voor alle blogmeters- en peters met wie het fijn samenwerken is, and last but not least:
het trouwe lezerspubliek, aan wie ik al mijn gepeins, fratsen, opmerkingen en belevenissen onderweg kwijt kan, dank om zoveel geduld !

Ik trek een laatste keer de Bedevaartroute door.
Daarna wacht mij een nieuwe opdracht. Wat het wordt mag voor mij nog een verrassing blijven, terwijl ik voortploeter op Westvlaamse bodem, met een snotneus en gestropte sjaal. Intussen kan ik thuis verder werken aan mijn herbarium: ideaal nu het herfst is !
Elk seizoen geeft zijn geheimen prijs voor wie echt op zoek wil gaan.

Bedankt om uw luister!

Met herfstgroeten,
:0) Veerle Loriaux

Met een merrie door de prairie...

Verleden zondag nog eventjes de Westhoek opgezocht voor de opening van de nieuwe provinciale ruiterroute in Oostvleteren. Na het officiële gedeelte stond mijn dochter al te popelen om op één van de 19 gespannen te klauteren die netjes geparkeerd stonden achter De Sceure. Zo'n enkelspan loopt wel sneller dan ik dacht en al vlug zaten we middenin de IJzerbroeken. Via een aantal nieuwe vrijliggende ruiterpaden, aangelegd door de VLM in het kader van de ruilverkavelingen Reninge en Woesten, bereikten we de nieuwe houten brug over de Poperingse Vaart. Mooie constructie trouwens en uit degelijk en duurzaam materiaal. Een half uurtje later begon de Haflinger achter ons wat moeite te krijgen. "Te zwaar gekweekt" merkte onze menner deskundig op. Gelukkig bleef het deze keer droog in de Westhoek, ik heb het nog anders meegemaakt... Al bij al een geslaagd tochtje en veel tevreden reacties achteraf van de aanwezige menners. Mennen zit duidelijk in de lift.

in de voetsporen van Stijn Streuvels

Gisterenmiddag trokken we op stap naar het land van Stijn Streuvels. Het weer zag er nog vrij goed uit en dus vertrokken we aan het Lijsternest in Ingooigem (of Yvegem zoals ze dat hier zeggen). Het Lijsternest is gesloten voor renovatie en dus maar onmiddellijk vertrokken.

Het gaat bergaf en we genieten van de mooie uitzichten op de Kluisberg en omgeving maar ook op de dreigende onweerswolken.

Gelukkig blijft het nog droog. Al snel komen we op een punt waar we de Kluisberg (en de kerncentrale van Ruien) aanschouwen om dan via verschillende kerkwegels en het St-Arnolduspark naar de Tiegemberg te stappen.

Net voorbij de top van de Tiegemberg, horen we een donderslag en al even snel gaan de hemelsluizen open. Eerst regen, later hagelstenen en nergens een plaats om te schuilen.

Onze wandeltocht wordt stilaan een loopwedstrijd. en net op het moment dat we een schuilplaats vinden, met mooi zicht op de vallei klaart het op.

Met een nat pak gaan we verder en dalen nu de Tiegemberg af via verschillende mooie kerkwegels.

Bijna op het einde komen we nog voorbij een boerderij om dan via kerkwegels naar Ingooigem terug te keren. De boerin, zo eentje die je steeds minder ziet met klassieke schort, komt snel naar mij toe. 'En waar ga jij naartoe?, je moet de pijltjes blijven volgen hé want rechtdoor is het privé' spelt ze mij de les. Alsof ik iets anders van plan was, want ik ken hier nauwelijks de weg.

Na een praatje met haar blijkt dat er nogal veel mensen rechtdoor wandelen en daar dan blikjes en dergelijke achterlaten. Vandaar haar vrees denk ik.

Ik stap nu rap verder want daar zijn alweer onweerswolken op komst en jawel enkele honderden meters voor de aankomst begint het weer te gieten.

Ware het niet van de regen dan kreeg de route een 10/10. Nu blijft het bij een 9/10

Soms zijn er in het landschap kleine op het zicht alledaagse dingen waar je zo voorbij passeert.

Deze prikkeldraad bv. bevat de kop van een rumkruik die gebruikt werd tijdens WOI.

De regio waar we dit kiekje konden schieten. Uiteraard in de regio van Ieper tijdens de verkenning van de themafietstocht van de Ieperboog.