Beste natuurvriend,
De mooiste wandel- en fietsroutes, gebundeld en omkaderd door sfeervol beeldmateriaal, vertelt je in een notendop wat je mag verwachten van zo'n tocht.
Maar de mooiste verhalen keren terug in de pen van elke ondernemende ziel.
Een bakkersgast die bakker wil worden krijgt zijn leerpan mee, de ingrediënten worden gepresenteerd, de schort aangebonden, en het deeg gekneedt. Maar het brood moet je zelf proeven...
Vandaag wordt het Wildenburg, een heel bosrijk landschap in de omgeving van de Wingense wijk Wildenburg. Ooit was het hier een desolaat heidegebied, met tientallen moerassige vijvers: het Bulnas Campa, het 'veld der stieren' , of het huidige Bulskampveld.
Je kan schoonheid op vele wijzen verklaren en uitdrukken, veraf of dichtbij gelegen, cultureel, spiritueel, kunstminnend of muzikaal bevlogen zijn...Waar een mens ook gevoelig voor is, ik voel me sterk aangesproken door bossen. Dan moet zo'n mens naar Wildenburg, daar staan zoveel bomen bijeen dat ik nauwelijks woorden vindt om mijn diepe bewondering uit te spreken...
Deze wandeltocht begint bij het St.-Joriskerkje langs de verbindingsweg Wingene- Beernem. Met de rug naar het kerkje stap je naar rechts en wat verderop steek je de (!) drukke Beernemsteenweg over, en stap je de private veldweg in.
Het kabbelend blauwhuisbeekje leidt ons over een brugje. De kleine stuwdam regelt de ontwatering van het gebied.
De wandeling brengt ons van de 'beschaafde wereld' weg..., ook de hond (die we voor het gezelschap meekregen) genoot honderduit en trok zich weinig aan van boskapellen, het jonge vee langs de rand van het veld, of... 't moest een wild konijntje zijn: Daar ging zijn middagmaal, dju!!!
Landbouwgrond was er genoeg, en met de aangroeiende bevolking werd heidegrond landbouwgrond. Toen de regering in 1780 de 'economische expansie' van het gebied koppelde aan aanzienlijke belastingsvoordelen, zette zich een waar landschappelijke metamorfose in.
De evolutie - evenwel- kent rijke en bittere tijden. Begin 19de eeuw bracht zij jeugdcriminaliteit voort. Hervormingsscholen (zoals ook hier...) boden jonge mensen beroepsopleidingen aan, die tevens inspeelden op het nijpend tekort aan maritiem geschoold personeel. Het kende een danig succes, dat er een school voor kleuter- en lager onderwijs bijkwam. Het schooltje sloot in 1975 zijn deuren voorgoed. Vandaag wordt het privaat bewoond.
Rododendrons, maar ook veel gewone dennebomen en Corsicaanse dennen, samen met de lork, zijn hier de hoge gasten in de Vagevuurbossen. Ze hielden voor ons de meeste regendruppels tegen. 's Zomers houden ze je graag in de lommerte en uit het felle zonlicht.
Houden van..., is een belofte die je graag aan de bomen vertelt.
Ik heb het alvast gedaan... in stijl.
Liefs,
:0) Veerle Loriaux
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten