Beste natuurvriend,
Allez, nu denkt een mens...
met de langzame tred naar de winter valt alle leven zo goed als stil.
" Tijdelijk", mijn beste, zo bedoelde ik het toch.
Kort geleden nog - tijdens een van mijn wandelingen door de herfst- moest ik geloven dat ik me vergist heb.
Op de kerketorre van de zomerkapel, aan de Leopold II-laan te Oostduinkerke, zaten ze daar... wat flikflooiend stout te doen! Wordt een duif het dan nooit moe? Kirrend en paraderend het hof te maken aan het pluimwichtig vrouwvolk.
" Zie ze doen, zie ze doen..." -sprak ik even het sermoen.
Het kan toch niet waar zijn dat..., en ziet ge 't al gebeuren: In een hartverscheurende storm, diep verdrongen in het nest in de toppen van de bomen. Da's toch wel de wereld op z'n kop?
Herkennen die beesten de seizoenen dan niet meer?
Ghoh, vast en zeker wel...
Maar de trots om zich te onthouden van oervlijerij weegt blijkbaar zwaarder door dan ons menselijk verstand kan vatten.
En eventjes zit ik in mijn vuisten te lachen, gevoelig doorstoken bij dit tafereel, en heimelijk te breken met het natuurpatroon te moeten denken aan onzen winterslaap, stille sparen om krachten te vergaren, en het wat rustiger aan doen nu de koude in onze ledematen kruipt.
Kom, een goeie grog met een paar druppels citroensap tegen de eerste grieptoestanden en laat ons intussen maar een beetje kirren, snotteren, snurken. Over enkele dagen doen we were mee.
Beste duif,
je hebt me op een lumineus idee gebracht:
Ik... 'pitten' ? Dat zie ik toch niet echt zitten.
Met vederlichte groeten,
:0) Veerle Loriaux
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten