Ik heb altijd oog gehad voor mensen, die de waardigheid van een patrimonium met zorg willen bewaren voor het nageslacht.
Daarin leeft iets voort tot diep in de tijd waarin deze heerlijkheid zijn oorsprong vond.
Op eenzelfde manier ( en ver buiten de wetenschap ) koesteren mensen het leven van vroeger, gewoonten, tradities en familieverhalen.
Als je de kans hebt om even het Huis van Alijn aan te doen ( " museum van volkskunde" ) te Gent: Doe dat gerust !
Je zal lachen bij taferelen uit het dagelijks leven anno 19de en eerste helft van de 20ste eeuw, het alaam, de levenscyclus, de volksreligies, de arbeid, de handel, en vrijtijdsbesteding voor zoverre hiervan sprake was?
Je zal misschien ook geraakt worden? Net zoals ik.
Hoe het zo anders is geworden blijkt een reactie te zijn bij heel wat mensen, die twijfelen en niet echt overtuigd zijn of wij met de vooruitgang ook écht vooruit gegaan zijn...
Wat klopt is, dat mensen meer zijn gaan nadenken over de monumentale waardigheid van het leven, dat stukje patrimonium trachten te beschermen, hoe gehavend ook, opbouwen en verbouwen, tot het in zijn oorspronkelijke staat is hersteld.
Niet zo belangrijk wie ze zijn, maar wàt ze zijn voor anderen die langs hun weggetje passeren en hun gedachten even de vrije loop mogen laten:
" Was dat niet mooi?
Het was adem-benemend mooi ! "
Menslief,
ik zie je graag !
Van harte,
:0) Veerle Loriaux
Geen opmerkingen:
Een reactie posten