Beste natuurvriend,
"De moed van een mens
weet je niet in gemakkelijke
maar in moeilijke tijden." Brugge, 2010.03.14
Dit vindt je op het muurtje, rondom de bushalte vlak voor het station van Brugge... Op mijn tochten, waarbij ik graaf in het verleden, word ik wel eens overmand door deze gedachte. Vandaag gaan we dan ook op wandel door de belle époque van Blankenberge.
De zeelucht maakt de longen open, de zintuigen grijpen zich gretig vast aan de opsmuk van de binnenstad, terwijl de hersenen trachten te begrijpen hoé en op wélke manier een bescheiden vissersdorpje in de loop van de 19de eeuw kon uitgroeien tot een mondaine badplaats.
De luxueuse villa's, gebouwd in eclectische of neo- Vlaamse renaissancestijl, getuigen van deze tijd. Bakstenen, natuurstenen, en geglazuurde geveltegels vormden de belangrijkste bouwmaterialen. Eén vermeldenswaardig voorbeeld hiervan is toch wel terug te vinden in de Weststraat 25-27, waar een prachtige in art-nouveaugetinte gevel dateert uit 1924. De bestemming van de winkel laat zich vermoeden door de tennisrackets, de schepnet en het emmertje... Bijna 7 m2 reclamepaneel werd erin verwerkt, goed voor driehonderd tegels!
De wijk rond de St.-Rochuskerk werd al snel volgebouwd met vakantiewoningen voor mensen uit de hoge burgerij. Maar daar zat de spoorlijn Brugge/Blankenberge (1863) toch ook wel voor iets tussen. De opening van het station bracht het kusttoerisme op de been.
Hoewel Blankenberge in de Middeleeuwen een florerende vissershaven kende, moest zij het tot in de 19de eeuw zonder haven stellen. In de haven meerden van toen af niet alleen vissersschepen aan, maar lagen regelmatig stoomvrachtschepen voor anker.
De mooiste weg om de zeedijk te bereiken gaat van de jachthaven langs het Leopoldpark.
Deze twee bezienswaardige plaatsen worden doorkruist door de 'paravent' (1908), een windscherm dat het verpozen en wandelen aan zee aangenamer moest maken. De gietijzeren constructie werd speels versierd met schelpmotieven.
De rijke badgasten konden zich indertijd aan een promenade op de zeedijk te goed doen. Hiervoor werd een strook van 2 km aangelegd. Om het hoogteverschil tussen de zeedijk en de binnenstad op te vangen, werden op drie plaatsen stenen trappen gebouwd. Je vindt er een op het einde van de Kerkstraat. Herinneringen aan het mondaine leven zijn langs de kustlijn nagenoeg volledig verdwenen. Zélfs het Casino-Kursaal heeft (nà 1930) een grondige face-lift gekregen, waardoor niets nog doet vermoeden aan een tijd vóór deze tijd.
Mocht iemand nog in het bezit zijn van oude prentkaarten..., ergens op zolder in een schoendoos of een reiskoffer, die mag me eens uitnodigen op de koffie. Foto's die aan vroeger doen denken blijven me intrigeren. Ze spreken niet enkel tot de verbeelding, ze complimenteren de evolutie, en maken het tot onderwerp van een erfgoedwandeling, dat vrij toegankelijk is voor jong en minder jong, een voetafdruk aan de Vlaamse kust meer dan waard !
Fijne groeten...van op de bel-étage van mijn droomhuis aan de waterkant,
:0) Veerle Loriaux
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten