Een bank vooruit.

Beste natuurvriend,

Nét ietsje te laat. O jee!
Ik zal het weer kunnen uitleggen, dacht ze, terwijl ze de schoolpoort binnen ging en de schoolbel had gerinkeld.
Met haastige tred bracht ze haar tweewieler naar de fietsenstalling, terwijl ze nadacht over een aanvaardbaar excuus.
Misschien ging ze wel weer blozen, wanneer de juf maar enigszins vermoedde dat ze loog? Maar ze loog, zoveel was duidelijk, ze loog!

Er was ook altijd zo-veel te zien op weg naar school. De lente werkte zo aanstekelijk en elke dag bedacht ze een ander verhaal: de schapen en hun lammetjes, de narcissen die kleur brachten in het park dat er zo doods uitzag, de bomen die alsmaar groener oogden. Het nieuwe leven deed iets met haar, dat ze... tja wel vaker te laat kwam op school. Onvermijdelijk.

Ze zou zeggen dat ze haar huiswerk was vergeten en er nog gauw was om gereden. Mevrouw, 't is echt waar!"

Enkele jaren later vond dat kleine meisje de weg naar school maar niets. Altijd op die schoolbanken zitten, terwijl er buiten zo-veel te beleven viel?
Ze ging van lieverlee naar een andere school, waar men met de natuur en met de dieren werkt, en men kon er ook nog zijn brood mee verdienen.

Ze kwam nog wel vaker te laat: op afspraken, vergaderingen, zangles of toneel, of op haar werk. Dan zegt ze vastberaden: "Sorry!" - en verder hebben de mensen het wel begrepen. Ze kennen haar en laten haar doen. In haar eigen vaktheorie is ze vast wel een genie: de boerebuiten...
Je mag haar alles vragen, maar alstublieft niet om op tijd te willen komen. Zo'n kind verandert immers nooit.

Straks Pasen,
dan laat ik jullie voor even,
trek ik weer de wijde wereld in,
voor jullie een vrolijk -
voor mij een Zalig-
Pasen,
je hebt er vast ook màànden naar uitgekeken.
Welnu,
geniet maar volop
van die nieuwe lente !

:0) Veerle Loriaux