Koude heeft ook zijn charmes.

Beste natuurvriend,

Ik hield mijn fiets stevig in de hand en wandelde langs het Wallemotebos, dat korte eindje waar de zoutman nooit komt.
Het is nog vroeg in de ochtend, de maan en de sterren hadden het gezien. Ik werd verblind door twee koplampen en doordrongen van het geschreeuw van meeuwen, waar m'n haren van rechtop kwamen.
Plots overviel me de gedachte aan een nieuwe lente, bij het vermorzelen van wat verdorde takjes en bladeren onder mijn voeten door.

Hoe vlug zullen we het toch allemaal vergeten zijn...dit mooie witte landschap...onze verhoogde waakzaamheid op de weg in deze dagen...de reiger wiens honger danig op de proef word gesteld dat hij aast op weerloze eendenjongen, die daar stil verdrongen dicht tegen elkaar aan zaten en probeerden de vrieskou te trotseren langs halfbevroren waterplassen...

Maar...
hoe vlug we het allemaal zullen vergeten zijn, even snel verplaatsen we ons in een nieuwe winter, waarin het hart opleeft en ons weet te brengen naar het moment van grote alertheid.
Dieren zijn ertoe aangespoord, maar wij (die het ogenschijnlijk beter hebben) ook wel.

We doen wat we moeten doen, het is een overgeleverde gewoonte in de beschikking van wat er is.
Dus ook al betrap ik er me op dat ik het graag zo snel mogelijk zou willen vergeten: een seizoen kan je niet overslaan, je sluit er maar best een compromis mee, en daarbij komt dat we- met bacteriën en virussen- een grotere weerstand opbouwen.
We worden er later wel voor beloond.
Koude heeft ook z'n charmes...We kruipen 's nachts gewoon wat dichter bij elkaar!


Met jeugdige groeten,
:0) Veerle Loriaux