Parochieveld wandelroute (8,5km)

Beste natuurvriend,

Parochieveld laat zijn verleden herleven langs de gemeentebossen. Ze kwamen -na de Franse revolutie- in handen van de gemeente, en roepen bij heel wat oude Ruiseledenaren mooie herinneringen op over een onbezonnen tijd: na schooltijd of tijdens de vakantie kwam de jeugd hier zwemmen...
Maar laten we op de zaken niet vooruitlopen ( misschien zeg ik beter: achteruit), en ons naar de startplaats begeven. We verzamelen aan de St.-Caroluskerk (Doomkerke) en zoeken de huisnummers 42-44 op. Daar tussenin loopt een smalle macadamweg, die ons uitgeleide doet naar bos en groen.

" -Privaat terrein- "
We weten wat dat betekent en houden ons aan de gedragsregels.
Het pad ligt bezaaid met eikels, paddestoelen in alle vormen en kleuren, drassige stroken, en die sterk doordringende geur van turf... Het zonlicht priemt door de bomen en doet ons heel veel goed.

De Krommekeerstraat dwarsen we, waarna we het natuurreservaat 'de Vorte Bossen' aandoen.
De bossen worden deels voor het publiek opengesteld, deels enkel via geleide wandelingen. Dat wordt meteen duidelijk bij het lezen van de bordjes, die aangebracht werden door Natuurpunt.
Het natuurreservaat (50ha) ligt op de grens van de Vlaamse Zandrug. Noordwaarts treft men een typisch landschap uit het vroegere Bulskampveld, terwijl zuidwaarts heel intensief aan landbouw wordt gedaan.
Intussen wordt de bodem duidelijk natter, en een stukje worden we omgeleid naar een droger gedeelte.

We ruilen de Vorte Bossen voor de gemeentebossen Parochieveld. Aan de ingang, links van het wandelsluisje, staat een bord met interne reglementen voor de bezoeker. Een 16-tal artikels waar de recreant ogenschijnlijk niks aan heeft, maar bij nader inzien is het misschien wenselijk er even aandacht aan te schenken... Door het bos loopt een weg, die we oversteken. Het 2de deel van het bos klimmen we op naar de grens met Oost-Vlaanderen. Bij het plaatselijk dialect, dat door de 2 provincies loopt, krijg ik wat heimwee naar mijn geboortegrond...
Aan het einde van het bos steken we voorzichtig de drukke (!) Maria-Aalterstraat over en stappen rechtdoor een aardeweg tussen het (18de-eeuwse) veldkapelletje en het kerkhof in. Het kerkhof ligt er verlaten bij en dat vind ik (persoonlijk) jammer. Het behoort tot de Gemeenschapsinstelling voor Bijzondere jeugdbijstand en diende tot 1971 als begraafplaats voor kostgangers en personeelsleden. Ik ga niet gauw naar graven kijken, maar deed toch de moeite. Op de oudste grafzerk las ik het volgend opschrift:
Guillaine Poll.
Premier directeur des Écoles de Reforme de Ruyslede et de Bernem.
Né à Maestricht, le 25 août 1813.
Décédé à Ruyslede, le 20 octobre 1867.
Toegegeven, ik heb een dergelijk grafzerk nog nooit eerder gezien.

We verlaten de geschiedenis, steken de Vagevuurstraat over, houden rechts aan en buigen af naar de Predikherenstraat. Aan het kiezelpad met verbodsbord 'Militair domein/ Verboden toegang' slaan we af. De soldaten zijn opgestapt. Gallowayrunderen trekken nu de wacht op. We kijken uit op het natuurreservaat Gulkeputten, en terwijl stappen we onder een zendmast door. We houden het pad links aan en komen terug op de Predikherenstraat, die we dwarsen.
Even verderop ruilen we de rustige Lammersdam voor de Veldkapellestraat, die ons naar het open Disveld brengt, of 'de Heilige Geesttafel van Ruiselede', dat vroeger aanleunde bij Bulskampveld.

Stilaan komt de St.-Caroluskerk in zicht, maar we genieten nog even van enkele keurig opgezette huisjes, oude hoeves en een mooi onderhouden veldkapelletje, waarna we in alle rust terugkeren naar de kerk van Doomkerke.

Met Doomkerkse groeten,
:0) Veerle Loriaux