Beste natuurvriend,
Je kan je wel verschansen..., maar door je roep wordt je verraden.
Met een schicht sla je op de vlucht, maar weer verraadt je je aanwezigheid.
Je laat een geur, een spoor achter, dat ons uiteindelijk bij jou brengt, en op die wijze verraadt je opnieuw wie en waar je bent.
Heel fascinerend lijkt me, voor wie de natuur een warm hart toedraagt.
En zo spits ik mijn oren, kijk ik rond en houdt -van alles wat ik zie- enkele korte aantekeningen...
Met de fiets rij ik heel graag langs grachten en bosranden. In het voorbij rijden tuur ik dan tussen en in de bomen.
Op die manier raak ik wel eens van mijn rijvak af, zoals vandaag, en zo belandde ik bijna in de gracht.
Daarin vond ik een dode reisduif, half met z'n kop en lijfje onder het slib. Jonge reisduiven maken nu proefvluchten. Onervaren trotseren zij voor het eerst weer en wind en soms vliegt zo'n duif dan tegen hoogspanningskabels aan. Ik vermoedt dat het zo moet zijn gegaan?...
Ik heb het dier uit de gracht gehaald, de ringnummer genoteerd, de duivenbond gecontacteerd, zodat de eigenaar van de duif op de hoogte kan worden gebracht. Graag had ik het dier levend terugbezorgd, maar dat zijn nu eenmaal dingen die gebeuren...
Met vriendelijke groeten,
:0) Veerle Loriaux
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten