Beste natuurvriend,
Lang geleden..., maar lang niet vergeten.
Evenals nu was het februari, net geen drie- en- twintig jaar was ik.
De dag was nog pril, donker, vrij mistig, en kil. Weinig opgevend om je bed uit te komen, een zaterdag... als toen.
Plicht roept!
Bed uit!
De les begint! (Ik volgde Franse les aan het Provinciaal Handels- en Taalinstituut te Gent).
Om 7u30 zette ik m'n wagentje in gang.
Februari heeft rare kuren, het doet wat aan de natuur, zeker aan de dieren. Het is of ze gek geworden zijn, mannetjes jagen vrouwtjes achterna, ze vliegen samen weg, ze trekken elkaar aan, ze stoten elkaar dan weer af, ze zijn nog enkel met zichzelf bezig.
In het licht van mijn koplampen speelde zich zo'n tafereel af, en plots waren de merels uit het gezichtsveld verdwenen. Had ik hen aangereden? Bang als ik was zette ik de wagen aan de kant, ik stapte uit en stelde vast dat ik me vergist had.
De snoodaards!
Is dat liefde?...
Februari drijft dieren op de spits, geen ander woord als "gek" voor woorden.
Hoe voortvarend de tijd waarin zij en wij worden opgedweept,
in de snelheid die ons lijkt in te halen,
remmen is soms nodig,
hoedanook...
langzaam of bruusk als 't niet anders kan,
en hopelijk moeten we niet achterom kijken,
of we (per ongeluk)
op iemands hart zouden hebben getrapt.
Met beleefde groeten,
:0) Veerle Loriaux
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten