Poperinge...

Beste natuurvriend,

Poperinge krijgt een facelift, en ... wat schrok ik te vernemen dat zij een ingeslapen stad zou zijn geworden?

Ik ben waarschijnlijk de laatste der Mohikanen, dat ik mijn twijfel hieromtrent durf uit te spreken...Als natuurliefhebster heb ik de stad al enkele malen doorkruist voor een wandeling of fietstocht, waarbij je alle kanten uit kunt: van zorgeloos trutselen tot doelgericht stappen of mountainbiken.
Wélke kant je ook uitgaat, je vindt er vast wel een café met terras waar je je route verder uitstippelt. Een overlevingspakketje heb je echt niet vandoen, want er zijn genoeg eet- en drankgelegenheden om dorst en honger te stillen.

Niet voor niets heeft Toerisme Vlaanderen Poperinge in haar geschiedenisboeken opgenomen als een provinciestad met internationale uitstraling: het " Parijs van het Noorden." Tijdens W.O. I kreeg het zelfs even de allure van metropool: een kosmopolitisch centrum waar duizenden mensen uit verschillende landen zich ophielden, van West-Vlaming tot Brit, van Canadees tot Indiër. Het zindert nog altijd na...

" In Poperinge gebeurt nooit iets." zou - mijn inziens- een grote vergissing zijn!
Voor mensen die er geboren en getogen zijn is deze stad de grote motor achter de lakenindustrie, de hopteelt ( die nu gestaag weer opleeft) en waaraan het Hommelbiertje zijn naam ontleent?
Landelijke gemeenten en pittoreske dorpjes scharen zich liefelijk rond de uit de kluiten gewassen stad.

De Vlaamse Westhoek heeft op mij al langer een diepe aantrekkingskracht, en niet alleen omwille van het glooiend landschap, maar ook om de mensen die er wonen: hun dialecten, hun karakter, hun noeste arbeid, hun rijk ambachtelijk verleden...
Het zijn typische steden, gemeenten en dorpen om van te houden, die tijd en generaties hebben doorstaan en aan de gewoonten van vandaag netjes zijn voorbijgegaan.
Ik hou van die plaatsen! Het zijn als stille getuigen van wat wij verloren zijn door ons jachtig bestaan.

Het Poperinge vandaag, opgetekend als handelsstad van hop en kant...
Het Poperinge vandaag, waarvan men vindt dat het een doodgebloede adertak is geworden in het culturele/ maatschappelijke landschap...
Het Poperinge dat ik vandaag nog altijd herken als een stukje West-Vlaanderen, dat in zijn eigenheid niet verloren mag gaan, uit blijk van waardering voor de mensen die er wonen en gewoond hebben.

Poperinge is een grensgeval, met een warme uitstraling!


:0) Met beleefde groeten,
Veerle Loriaux