Beste natuurvriend,
Met de Bethoosterse Broeken verkennen we Esen, bij Diksmuide. Het gebied bestaat uit laaggelegen weiden en hooilanden en herbergt een unieke fauna en flora.
De Handzamevallei wemelt van flora en fauna. Na de inpoldering werd het gebied nooit geschikt bevonden voor bewoning en intensieve landbouw.
Een aangepast beheer, de samenwerking tussen natuurinstanties, landbouwers en overheden, moeten het dierenrijk en de plantenvariëteiten verder herstellen.
Broodnodige rust in dit natuurparadijs is de belangrijkste vereiste, waar men ons- wandelaars- op aanstuurt.
Kom, we vertrekken !
Bij Esenplein aan de St.-Pieterskerk laten we de wagen achter. De kerktoren wordt ons herkenningspunt gedurende de wandeling. We volgen een klein kerkwegeltje "het Hogemolenpad" aan de overzijde van de Roeselarestraat. We trekken de weiden in, opwaarts de Kruisstraat door. We stijgen tot aan de kruiskapel aan een mooi gerestaureerde hoeve, vóor we de Maalderijstraat links afslaan.
In een wijde boog krijg je een prachtig uitzicht op de kerk van Klerken, iets naar rechts de kerk van Woumen, verder naar rechts de Ijzertoren van Diksmuide, en links achter ons ligt Esen.
De Maalderijstraat gaat afdalend. In een klein huisje (n°7) woont vast iemand met een groot hart voor dieren. Ik werd er stil van...
" Kik nu, e peird zunder chauffeur up straate!" Een paard had zijn ruiter uit het zadel geworpen en had het op een lopen gezet, en stapte onze richting uit.
Waar worteltjes dan al niet goed voor zijn... Wat later werden dier en mens weer verenigd, en wij genoten van het plaatje...
We wandelen op verharde en onverharde wegen, paden langs de rand van weiden en akkers, inslapende knotwilgen, temidden het tere gebied de Broeken, dat vroeger vaak overstroomd werd. Bij vrieskou werd het een waar schaatsparadijs, maar voor waaghalzen liep het wel eens slecht af. Vandaar het wijze volksliedje: " Hoge klemmers, lege zwemmers, schaverdienders op het ies, ze zien al tegare nie wies!"
Een stukje langs de noorderlijke oever, en terug langs de zuiderlijke oever van de Handzamevallei, komt de St.-Pieterskerk in zicht.
Dit betekent het einde van een supermooie (honden)wandeling, gekeurd en gekeerd door onze viervoeter Basiel (voor de vrienden!).
Met beestige groeten,
:0) Veerle Loriaux
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten