vrijdag 29 januari 2010

Paradijselijk fijn...

Beste natuurvriend,

Is er dan geen weerwerk..?
Zitten wij zo fijntjes in elkaar?
Mooi zo..., allemaal nette, volgzame, fijne mensen, die nooit eens een reactie plaatsen. Kan dit?

Natuurlijk kan dat niet, het leven produceert een grote dosis pro en contra's, disputen en discuties, acties en reacties. In deze stelling neemt de natuur het voortouw, schaamteloos, vrij egoïstisch, maar trouwvol om zich blijvend in te spannen voor dat ene leven: het hunne.

Fijn, om zo volgzaam te zijn. Fantastisch hoe zij zich gedragen, beschermen wat van hen is en hoe(!).
Zij trekken geen lange tijd uit om te beslissen, klinkt het niet dan botst het maar.

In zekere zin dan mogen we opgelucht zijn, om voor ons het verstand te laten spreken en beslissingen desnoods op de lange baan te schuiven óf ze te omzeilen als ons dat beter uitkomt.
Niettemin, hebben wij niet veel te danken aan die schepsels in de natuur, die ons hebben aangetoond wat we niet terugvinden ... in de boekjes?

En nu? Hoe wordt het weekend?
Met mijn paraplu bij de hand en blauwe regenlaarsjes aan ga ik een straatje om.
'k Weet voor het moment niets beters te verzinnen.
We zullen maar denken dat w'aan een driedaagse voettocht langs de Ijzer gaan beginnen...

Paradijselijk fijne groeten,
:0) Veerle Loriaux

woensdag 27 januari 2010

Als het weer wat tegen zit.

Beste natuurvriend,

Als we (weer eens) niet in de mogelijkheid zijn om een stevige tocht te maken of een klautering met de fiets door Heuvelland, omdat het weer het laat afweten, dan kunnen we vogels spotten vanuit het vensterraam.
Gefascineerd als ik altijd al ben geweest om dieren te observeren, laat het me toe te zinspelen op wat de natuurwetten ons voorschrijven.
Wij leren het van onze ouders of op school, maar de natuur leert het (ons) uit aandrang tot overleven.
Niets is voorspelbaar, maar je gaat en maakt er gewoon het beste van.


Je moet maar eens door het raam kijken, je ogen de kost geven, en laat je verbeeldingskracht zijn werk maar doen. In de mate van fascinatie zullen vragen in je opkomen waarmee je je nooit eerder hebt geconfronteerd.
Wel stel ze gerust, pluis maar uit, maak desnoods gebruik van het internet, deze dingen zijn er ooit gekomen om ons bij onze zoektocht te ondersteunen, en - in een verantwoord relaas- contact te nemen met het hoé en het waaróm van zoveel moois.


Observeer, sluit je ogen en zeg wat je zonet allemaal zag... Wat heb je er nog allemaal van onthouden ( het is geheugentraining), en misschien zal je merken - wanneer je langzaam je ogen weer opent- dat de natuur zich opmaakt voor een nieuwe lente...
De wintervoorraden raken bijna op, maar aan de boom staat al een knop.


Met hartelijke groeten,
:0) Veerle Loriaux

zondag 24 januari 2010

GEZOCHT...

Beste natuurvriend,

GEZOCHT: Beste zoenplekje aan zee.

Ik heb het artikeltje aan mijn prikbord geprikt.
Wéér iets om over na te denken.
Meestal is daar niet veel over-na-denken aan.
Maar geef toe, Westtoer: Wat u ons nu durft vragen is toch wel beetje speciaal, niet?

1. Snotneuzen zijn we niet meer...
2. Doorgewinterde koppels geven niet (of niet spontaan) hun geheime plaatske vrij.
3. En als ze dat dan doen..., dan is het niet meer 'hun' romantisch plaatske.

Ik zal er eens over nadenken in de komende dagen, 'k heb nog tijd tot 8 februari hé?
Maar... als het bvb in Gent zou geweest zijn,... is dat dan ook geldig?

Oeps, verklapt !
'k Vrees zelfs dat mijn deelname niet geldig zal zijn, ook?

Enfin beste natuurvriend, misschien heb je wat meer geluk?
En laat het ons weten als je gewonnen hebt!


:0) Veerle Loriaux

zondag 17 januari 2010

Een kaft met een bestemming...

Beste natuurvriend,

Er is een tijd geweest...
dat ik trein-,tram-,en buskaartjes verzamelde. Ik kleefde kaften vól met reiskaartjes.
Omdat ik zo'n dolle avonturier was?
Neen.
Gewoon om origineel uit de hoek te komen of omdat ik vond dat een cursus iets vlotter zou studeren als een speciale kaft er omheen gewerkt werd.
"Een kaft met een bestemming..." Zo werd het ...

Ik heb een oude prentkaart van Nieuwpoort in mijn handen. Vandaag wordt dit mijn bestemming.
Prentkaarten zeggen zo- veel. Ik kan uren geboeid naar prenten kijken, dit betekent gewoon het einde voor mij, waarbij een woord niet altijd hoeft te illustreren wat het veronderstelt te zijn, om mensen de kans te kunnen geven hun eigen verhaal aan het beeldmateriaal te geven.

Lang genoeg hebben we moeten binnen zitten. Hup, naar buiten nu het zo'n mooi weer is! Maar blijkbaar waren er wel meer mensen op dat idee gekomen.

Zul je het me kwalijk nemen als ik zeg dat ik niet genoten heb van de rust, terwijl we (als mieren) in processie langs de zeehaven slenterden?
Ook niet als ik je vertel hoe ik geschrokken ben over de wildgroei aan appartementen, die er sinds het laatste kwartaal bijgekomen zijn? Ik hield mijn adem even in...

Maar toch, mijn onweerstaanbaar voornemen om vandaag naar zee te gaan was mijn allergrootst genot. Ik liet de zeelucht maar met mijn haren spelen dat het een lieve lust was. Mijn longen heb ik volgetankt met jodium.
Je moet maar eens nagaan waar jodium goed voor is! Ik ga voor de goede stofwisseling en de goede regulator van het zenuwstelsel want de winter heeft me al lang genoeg getreiterd.
Het bevordert niet alleen de inkijk op de blokken dozen, maar even sterk het immuunsysteem, dat er geen beter antibiotica, geen beter antihistaminica, geen betere slaappil in de handel bestaat.
En ... straks neem ik een boterhammetje meer uit de broodzak.
Het zal smaken!


Met lieve groeten,
:0) Veerle Loriaux

dinsdag 12 januari 2010

Weersvoorspellingen.

Beste natuurvriend,

Daar zitten ze weer: de vriezeganzen, oftewel de (witte) wilde ganzen, ergens ten westen van Diksmuide.
Een nieuwjaarsbezoekje aan vrienden bracht ons erheen.
Diksmuide.... polderstreek, dikke vette kleigrond, lichtglooiend landschap en wij... blij verrast dat ik mijn geluk niet op kon, toen ik ze -één na één- zag neerstrijken op een open veld.

Hàd ik ze niet opgemerkt, ze verraadden zichzelf door hun geschreeuw, schuw en oplettend, maar machtig in kolonie.
" De Hanen, de Hond en de Kat,
zo men heel vaak heeft gevonden,
vertellen het weer van dag tot dag,
nog beter dan de almanak. "
Zo las ik ergens... Maar elk dier is een verbeterde weerspreuk. Zelfs als de ganzen drukdoend door elkaar praten, zij er maar zeker van dat zij de winter bijlange nog niet zijn vergeten! Dàt laten ze je maar al te graag luidkeels weten!

Maar mijn hart verlangt naar warmte... Zou de weersvoorspeller (voortdurend met zijn hoofd in de boeken) het dan nooit aan den lijve ondervinden wanneer seizoenen gaan en komen?
Ik voel het anders wel aan mijn rechterbeen! Een beenbreuk maakte het tot mijn barometer voor het leven...

Er is hoop! Oh ja, we komen stilaan uit onze donkerste dagen.
Met hoeveel minuten de dagen lengen, ach ...De tijd is niet de belangrijkste uitrusting die we nodig hoeven, maar wel onze zintuigen.
Zij graven voor ons in de diepte van de weerswisselingen.

Dieren zijn de beste weersvoorspellers. Op enkele uitzonderingen na...De Kat!
Als katten zingen in koor, dan nadert snel de lente hoor!
Helaas ook... hun weerzinwekkend gehuil, hun niet te harden kattepis, hun driftbuien, hun dominante krauwen en krijsen tot de bedrukte genadeslag, en dan... is het lente!

" Le Carnaval des Animaux", van Camille Saint-Saënt, die er het grootste plezier in vond in een satirisch en humoristisch zwerfverhaal voor ons te laten spreken: een Kat (!), die - na zovele omzwervingen- eindelijk haar vaste stek vindt bij andere dieren, die onder een toevalstreffer zich allemaal aangetrokken voelen door ...
In een zekere dweepzucht met de seizoenen mocht ik u dit verhaal niet onthouden.

Hopende de tijd naar lente goed te kunnen doorstaan...
sluit ik inmiddels
met lieve groeten
van mijn wintervoeten.

:0) Veerle Loriaux

donderdag 7 januari 2010

Koude heeft ook zijn charmes.

Beste natuurvriend,

Ik hield mijn fiets stevig in de hand en wandelde langs het Wallemotebos, dat korte eindje waar de zoutman nooit komt.
Het is nog vroeg in de ochtend, de maan en de sterren hadden het gezien. Ik werd verblind door twee koplampen en doordrongen van het geschreeuw van meeuwen, waar m'n haren van rechtop kwamen.
Plots overviel me de gedachte aan een nieuwe lente, bij het vermorzelen van wat verdorde takjes en bladeren onder mijn voeten door.

Hoe vlug zullen we het toch allemaal vergeten zijn...dit mooie witte landschap...onze verhoogde waakzaamheid op de weg in deze dagen...de reiger wiens honger danig op de proef word gesteld dat hij aast op weerloze eendenjongen, die daar stil verdrongen dicht tegen elkaar aan zaten en probeerden de vrieskou te trotseren langs halfbevroren waterplassen...

Maar...
hoe vlug we het allemaal zullen vergeten zijn, even snel verplaatsen we ons in een nieuwe winter, waarin het hart opleeft en ons weet te brengen naar het moment van grote alertheid.
Dieren zijn ertoe aangespoord, maar wij (die het ogenschijnlijk beter hebben) ook wel.

We doen wat we moeten doen, het is een overgeleverde gewoonte in de beschikking van wat er is.
Dus ook al betrap ik er me op dat ik het graag zo snel mogelijk zou willen vergeten: een seizoen kan je niet overslaan, je sluit er maar best een compromis mee, en daarbij komt dat we- met bacteriën en virussen- een grotere weerstand opbouwen.
We worden er later wel voor beloond.
Koude heeft ook z'n charmes...We kruipen 's nachts gewoon wat dichter bij elkaar!


Met jeugdige groeten,
:0) Veerle Loriaux