Beste natuurvriend,
" Nu je er niet meer bent, ben je overal. "
Het kon niet mooier gezegd zijn. Ik was het ook niet die dit formuleerde, het kwam van Eva, vrijwilligster in Gasthuisberg.
Allerheiligen...
Allerzielen...
zijn momenten waarbij we aan de mensen denken die ons ontvielen en verder leven in ons hart.
Voor mij een moment, om- in alle menselijkheid- thuis te komen bij de Vader, dat Hij ons nabij blijft, in onze diepste vreugde, ons stille verdriet.
In verbondenheid met onze lieve overledenen,
Veerle Loriaux
woensdag 28 oktober 2009
zondag 25 oktober 2009
De Bethoosterse Broeken/ Esen (9,3 km)
Beste natuurvriend,
Met de Bethoosterse Broeken verkennen we Esen, bij Diksmuide. Het gebied bestaat uit laaggelegen weiden en hooilanden en herbergt een unieke fauna en flora.
De Handzamevallei wemelt van flora en fauna. Na de inpoldering werd het gebied nooit geschikt bevonden voor bewoning en intensieve landbouw.
Een aangepast beheer, de samenwerking tussen natuurinstanties, landbouwers en overheden, moeten het dierenrijk en de plantenvariëteiten verder herstellen.
Broodnodige rust in dit natuurparadijs is de belangrijkste vereiste, waar men ons- wandelaars- op aanstuurt.
Kom, we vertrekken !
Bij Esenplein aan de St.-Pieterskerk laten we de wagen achter. De kerktoren wordt ons herkenningspunt gedurende de wandeling. We volgen een klein kerkwegeltje "het Hogemolenpad" aan de overzijde van de Roeselarestraat. We trekken de weiden in, opwaarts de Kruisstraat door. We stijgen tot aan de kruiskapel aan een mooi gerestaureerde hoeve, vóor we de Maalderijstraat links afslaan.
In een wijde boog krijg je een prachtig uitzicht op de kerk van Klerken, iets naar rechts de kerk van Woumen, verder naar rechts de Ijzertoren van Diksmuide, en links achter ons ligt Esen.
De Maalderijstraat gaat afdalend. In een klein huisje (n°7) woont vast iemand met een groot hart voor dieren. Ik werd er stil van...
" Kik nu, e peird zunder chauffeur up straate!" Een paard had zijn ruiter uit het zadel geworpen en had het op een lopen gezet, en stapte onze richting uit.
Waar worteltjes dan al niet goed voor zijn... Wat later werden dier en mens weer verenigd, en wij genoten van het plaatje...
We wandelen op verharde en onverharde wegen, paden langs de rand van weiden en akkers, inslapende knotwilgen, temidden het tere gebied de Broeken, dat vroeger vaak overstroomd werd. Bij vrieskou werd het een waar schaatsparadijs, maar voor waaghalzen liep het wel eens slecht af. Vandaar het wijze volksliedje: " Hoge klemmers, lege zwemmers, schaverdienders op het ies, ze zien al tegare nie wies!"
Een stukje langs de noorderlijke oever, en terug langs de zuiderlijke oever van de Handzamevallei, komt de St.-Pieterskerk in zicht.
Dit betekent het einde van een supermooie (honden)wandeling, gekeurd en gekeerd door onze viervoeter Basiel (voor de vrienden!).
Met beestige groeten,
:0) Veerle Loriaux
Met de Bethoosterse Broeken verkennen we Esen, bij Diksmuide. Het gebied bestaat uit laaggelegen weiden en hooilanden en herbergt een unieke fauna en flora.
De Handzamevallei wemelt van flora en fauna. Na de inpoldering werd het gebied nooit geschikt bevonden voor bewoning en intensieve landbouw.
Een aangepast beheer, de samenwerking tussen natuurinstanties, landbouwers en overheden, moeten het dierenrijk en de plantenvariëteiten verder herstellen.
Broodnodige rust in dit natuurparadijs is de belangrijkste vereiste, waar men ons- wandelaars- op aanstuurt.
Kom, we vertrekken !
Bij Esenplein aan de St.-Pieterskerk laten we de wagen achter. De kerktoren wordt ons herkenningspunt gedurende de wandeling. We volgen een klein kerkwegeltje "het Hogemolenpad" aan de overzijde van de Roeselarestraat. We trekken de weiden in, opwaarts de Kruisstraat door. We stijgen tot aan de kruiskapel aan een mooi gerestaureerde hoeve, vóor we de Maalderijstraat links afslaan.
In een wijde boog krijg je een prachtig uitzicht op de kerk van Klerken, iets naar rechts de kerk van Woumen, verder naar rechts de Ijzertoren van Diksmuide, en links achter ons ligt Esen.
De Maalderijstraat gaat afdalend. In een klein huisje (n°7) woont vast iemand met een groot hart voor dieren. Ik werd er stil van...
" Kik nu, e peird zunder chauffeur up straate!" Een paard had zijn ruiter uit het zadel geworpen en had het op een lopen gezet, en stapte onze richting uit.
Waar worteltjes dan al niet goed voor zijn... Wat later werden dier en mens weer verenigd, en wij genoten van het plaatje...
We wandelen op verharde en onverharde wegen, paden langs de rand van weiden en akkers, inslapende knotwilgen, temidden het tere gebied de Broeken, dat vroeger vaak overstroomd werd. Bij vrieskou werd het een waar schaatsparadijs, maar voor waaghalzen liep het wel eens slecht af. Vandaar het wijze volksliedje: " Hoge klemmers, lege zwemmers, schaverdienders op het ies, ze zien al tegare nie wies!"
Een stukje langs de noorderlijke oever, en terug langs de zuiderlijke oever van de Handzamevallei, komt de St.-Pieterskerk in zicht.
Dit betekent het einde van een supermooie (honden)wandeling, gekeurd en gekeerd door onze viervoeter Basiel (voor de vrienden!).
Met beestige groeten,
:0) Veerle Loriaux
zondag 18 oktober 2009
De Stijn Streuvelsroute te voete...( 7,3km)
Beste natuurvriend,
Deze route leidt ons door het glooiend landschap in en rondom Ingooigem.
Stijn Streuvels was niet alleen een prozaïst en romancier, maar ook een fervente natuurminnaar en wandelaar. We stappen letterlijk in de voetsporen van deze Vlaamse schrijver, te beginnen bij een voetpad, vlak voor zijn woning: het 'Lijsternest'.
Op de Hoge Kleitop (475 m hoge heuvel) liet hij een landhuis bouwen, met medewerking van enkele vrienden. In zijn testament liet hij verstaan niet opgezet te zijn met een grafmonument. Het monument dat hij wenste in ere te behouden was wat hij persoonlijk had opgewerkt, nl.: het domein en de woning met alles erop en eraan. Overeenkomstig zijn wilsbeschikking kocht het Provinciehuis de eigendommen op, om ze vervolgens voor het grote publiek open te stellen.
Vandaag echter is het Lijsternest gesloten wegens restauratiewerken en voorafgaand verhuiswerken. Meer info? Het Huis van de Streek West-Vlaanderen in Kortrijk (056/24.99.94) of www.west-vlaanderen.be/musea
De landwegel brengt ons meteen in het weidse agrarisch landschap. Het zonlicht verlaat ons geen seconde en de Tiegemse witte Bergmolen trekt al van verre onze aandacht. Elk seizoen brengt zijn vruchten voort en kweekt ons karakter aan om weer en wind te leren doorstaan.
In de Bergstraat, aan de eerstvolgende splitsing gaan we vrijwel onmiddellijk naar links in Dolage. Over de laagstamfruitbomen opent zich een vergezicht over de beboste kruinen van Zulzeke, Kwaremont, en Kluisberg. De appels aan de bomen zagen er toch zo verleidelijk uit...Alleen maar naar kijken, maar aankomen niet, tenzij...je de fruitboer aantreft? Voor €1,60 hadden we een zak heerlijk glimmende Jonagolds. Mensen toch, zo'n sàppige appels!
Langsheen de tuin van een riante villa brengt het voetpad ons op de Warandedreef, in een wijde boog om het St.-Arnolduspark.
Dit domein behoorde oorspronkelijk toe tot het kerngoed van de Heren der Heerlijkheid Tiegem. Het hedendaags park werd door de huidige eigenaars, de Paters Redemptoristen, in de jaren zestig tot een meer eigentijds recreatiepark omgevormd.
Opnieuw brengt een tegelpad ons in het agrarisch landschap. Gezwind stappen we verder en komen uiteindelijk uit op Schernaai. Algauw aan de rechterkant, maken we kennis met de ommuurde hoeve Schernaaihof oftewel: het Goed Ter Broecke. Deze mooie hoeve was ten tijde van het Ancien Regime het fonsier van de Heerlijkheid Ten Broecke en in het bezit van de Heren van Vichte.
De St.-Antoniuskerk is ons baken, en intussen genieten we van elk uitzicht, elk streepje zon en elke vierkante meter grond onder onze voeten.
Ingooigem, waar tijdgenoot Hugo Verriest, als 'paster te lande' de kinderen onderwees, de zieken bezocht en praatte met de dorpelingen, zei ooit:
" Schoon volk, mijn volk.
Ze zijn arm, aan zichzelf overgelaten en ze ondergaan lijdzaam het leven met zijn arbeid en zijn last, slechts nu en dan onderbroken en vergeten op feesten en kermissen..."
Tegen de zuidmuur van de kerk bevinden zich de grafmonumenten van Ingooigems twee beroemde inwoners: links dat van Hugo Verriest, rechts dat van Stijn Streuvels.
Voldaan keren we naar huis terug, en 'k heb er nog warme kaken van gekregen ook.
Met vriendelijke herfstgroeten,
:0) Veerle Loriaux
Deze route leidt ons door het glooiend landschap in en rondom Ingooigem.
Stijn Streuvels was niet alleen een prozaïst en romancier, maar ook een fervente natuurminnaar en wandelaar. We stappen letterlijk in de voetsporen van deze Vlaamse schrijver, te beginnen bij een voetpad, vlak voor zijn woning: het 'Lijsternest'.
Op de Hoge Kleitop (475 m hoge heuvel) liet hij een landhuis bouwen, met medewerking van enkele vrienden. In zijn testament liet hij verstaan niet opgezet te zijn met een grafmonument. Het monument dat hij wenste in ere te behouden was wat hij persoonlijk had opgewerkt, nl.: het domein en de woning met alles erop en eraan. Overeenkomstig zijn wilsbeschikking kocht het Provinciehuis de eigendommen op, om ze vervolgens voor het grote publiek open te stellen.
Vandaag echter is het Lijsternest gesloten wegens restauratiewerken en voorafgaand verhuiswerken. Meer info? Het Huis van de Streek West-Vlaanderen in Kortrijk (056/24.99.94) of www.west-vlaanderen.be/musea
De landwegel brengt ons meteen in het weidse agrarisch landschap. Het zonlicht verlaat ons geen seconde en de Tiegemse witte Bergmolen trekt al van verre onze aandacht. Elk seizoen brengt zijn vruchten voort en kweekt ons karakter aan om weer en wind te leren doorstaan.
In de Bergstraat, aan de eerstvolgende splitsing gaan we vrijwel onmiddellijk naar links in Dolage. Over de laagstamfruitbomen opent zich een vergezicht over de beboste kruinen van Zulzeke, Kwaremont, en Kluisberg. De appels aan de bomen zagen er toch zo verleidelijk uit...Alleen maar naar kijken, maar aankomen niet, tenzij...je de fruitboer aantreft? Voor €1,60 hadden we een zak heerlijk glimmende Jonagolds. Mensen toch, zo'n sàppige appels!
Langsheen de tuin van een riante villa brengt het voetpad ons op de Warandedreef, in een wijde boog om het St.-Arnolduspark.
Dit domein behoorde oorspronkelijk toe tot het kerngoed van de Heren der Heerlijkheid Tiegem. Het hedendaags park werd door de huidige eigenaars, de Paters Redemptoristen, in de jaren zestig tot een meer eigentijds recreatiepark omgevormd.
Opnieuw brengt een tegelpad ons in het agrarisch landschap. Gezwind stappen we verder en komen uiteindelijk uit op Schernaai. Algauw aan de rechterkant, maken we kennis met de ommuurde hoeve Schernaaihof oftewel: het Goed Ter Broecke. Deze mooie hoeve was ten tijde van het Ancien Regime het fonsier van de Heerlijkheid Ten Broecke en in het bezit van de Heren van Vichte.
De St.-Antoniuskerk is ons baken, en intussen genieten we van elk uitzicht, elk streepje zon en elke vierkante meter grond onder onze voeten.
Ingooigem, waar tijdgenoot Hugo Verriest, als 'paster te lande' de kinderen onderwees, de zieken bezocht en praatte met de dorpelingen, zei ooit:
" Schoon volk, mijn volk.
Ze zijn arm, aan zichzelf overgelaten en ze ondergaan lijdzaam het leven met zijn arbeid en zijn last, slechts nu en dan onderbroken en vergeten op feesten en kermissen..."
Tegen de zuidmuur van de kerk bevinden zich de grafmonumenten van Ingooigems twee beroemde inwoners: links dat van Hugo Verriest, rechts dat van Stijn Streuvels.
Voldaan keren we naar huis terug, en 'k heb er nog warme kaken van gekregen ook.
Met vriendelijke herfstgroeten,
:0) Veerle Loriaux
zaterdag 17 oktober 2009
Poperinge...
Beste natuurvriend,
Poperinge krijgt een facelift, en ... wat schrok ik te vernemen dat zij een ingeslapen stad zou zijn geworden?
Ik ben waarschijnlijk de laatste der Mohikanen, dat ik mijn twijfel hieromtrent durf uit te spreken...Als natuurliefhebster heb ik de stad al enkele malen doorkruist voor een wandeling of fietstocht, waarbij je alle kanten uit kunt: van zorgeloos trutselen tot doelgericht stappen of mountainbiken.
Wélke kant je ook uitgaat, je vindt er vast wel een café met terras waar je je route verder uitstippelt. Een overlevingspakketje heb je echt niet vandoen, want er zijn genoeg eet- en drankgelegenheden om dorst en honger te stillen.
Niet voor niets heeft Toerisme Vlaanderen Poperinge in haar geschiedenisboeken opgenomen als een provinciestad met internationale uitstraling: het " Parijs van het Noorden." Tijdens W.O. I kreeg het zelfs even de allure van metropool: een kosmopolitisch centrum waar duizenden mensen uit verschillende landen zich ophielden, van West-Vlaming tot Brit, van Canadees tot Indiër. Het zindert nog altijd na...
" In Poperinge gebeurt nooit iets." zou - mijn inziens- een grote vergissing zijn!
Voor mensen die er geboren en getogen zijn is deze stad de grote motor achter de lakenindustrie, de hopteelt ( die nu gestaag weer opleeft) en waaraan het Hommelbiertje zijn naam ontleent?
Landelijke gemeenten en pittoreske dorpjes scharen zich liefelijk rond de uit de kluiten gewassen stad.
De Vlaamse Westhoek heeft op mij al langer een diepe aantrekkingskracht, en niet alleen omwille van het glooiend landschap, maar ook om de mensen die er wonen: hun dialecten, hun karakter, hun noeste arbeid, hun rijk ambachtelijk verleden...
Het zijn typische steden, gemeenten en dorpen om van te houden, die tijd en generaties hebben doorstaan en aan de gewoonten van vandaag netjes zijn voorbijgegaan.
Ik hou van die plaatsen! Het zijn als stille getuigen van wat wij verloren zijn door ons jachtig bestaan.
Het Poperinge vandaag, opgetekend als handelsstad van hop en kant...
Het Poperinge vandaag, waarvan men vindt dat het een doodgebloede adertak is geworden in het culturele/ maatschappelijke landschap...
Het Poperinge dat ik vandaag nog altijd herken als een stukje West-Vlaanderen, dat in zijn eigenheid niet verloren mag gaan, uit blijk van waardering voor de mensen die er wonen en gewoond hebben.
Poperinge is een grensgeval, met een warme uitstraling!
:0) Met beleefde groeten,
Veerle Loriaux
Poperinge krijgt een facelift, en ... wat schrok ik te vernemen dat zij een ingeslapen stad zou zijn geworden?
Ik ben waarschijnlijk de laatste der Mohikanen, dat ik mijn twijfel hieromtrent durf uit te spreken...Als natuurliefhebster heb ik de stad al enkele malen doorkruist voor een wandeling of fietstocht, waarbij je alle kanten uit kunt: van zorgeloos trutselen tot doelgericht stappen of mountainbiken.
Wélke kant je ook uitgaat, je vindt er vast wel een café met terras waar je je route verder uitstippelt. Een overlevingspakketje heb je echt niet vandoen, want er zijn genoeg eet- en drankgelegenheden om dorst en honger te stillen.
Niet voor niets heeft Toerisme Vlaanderen Poperinge in haar geschiedenisboeken opgenomen als een provinciestad met internationale uitstraling: het " Parijs van het Noorden." Tijdens W.O. I kreeg het zelfs even de allure van metropool: een kosmopolitisch centrum waar duizenden mensen uit verschillende landen zich ophielden, van West-Vlaming tot Brit, van Canadees tot Indiër. Het zindert nog altijd na...
" In Poperinge gebeurt nooit iets." zou - mijn inziens- een grote vergissing zijn!
Voor mensen die er geboren en getogen zijn is deze stad de grote motor achter de lakenindustrie, de hopteelt ( die nu gestaag weer opleeft) en waaraan het Hommelbiertje zijn naam ontleent?
Landelijke gemeenten en pittoreske dorpjes scharen zich liefelijk rond de uit de kluiten gewassen stad.
De Vlaamse Westhoek heeft op mij al langer een diepe aantrekkingskracht, en niet alleen omwille van het glooiend landschap, maar ook om de mensen die er wonen: hun dialecten, hun karakter, hun noeste arbeid, hun rijk ambachtelijk verleden...
Het zijn typische steden, gemeenten en dorpen om van te houden, die tijd en generaties hebben doorstaan en aan de gewoonten van vandaag netjes zijn voorbijgegaan.
Ik hou van die plaatsen! Het zijn als stille getuigen van wat wij verloren zijn door ons jachtig bestaan.
Het Poperinge vandaag, opgetekend als handelsstad van hop en kant...
Het Poperinge vandaag, waarvan men vindt dat het een doodgebloede adertak is geworden in het culturele/ maatschappelijke landschap...
Het Poperinge dat ik vandaag nog altijd herken als een stukje West-Vlaanderen, dat in zijn eigenheid niet verloren mag gaan, uit blijk van waardering voor de mensen die er wonen en gewoond hebben.
Poperinge is een grensgeval, met een warme uitstraling!
:0) Met beleefde groeten,
Veerle Loriaux
donderdag 8 oktober 2009
Van peperkoek gesproken...
Beste natuurvriend,
Tja, hoe zal ik zeggen...
Van peperkoek alleen kan een mens niet leven. Wat heb ik toch met peperkoek vandaag?
Hoewel het een gezond product is, rijk aan calcium, voedingsvezels ( goed voor spijsvertering), en je wordt er n.i.e.t. dik van ( en zo help ik meteen ook een misverstand uit de wereld), blijft zij een eenzame genoot op het brood...
Lente, zomer, herfst en winter worden nu ook niet gevormd door één factor alleen. Het weer kan dan een grote ( misschien wel grootste?) geleider zijn die de seizoenen bepaalt..., zonder inmenging van zonlicht, de maan, wind, regen,...kom je geen wisselende seizoenen tegen.
Het spel wordt door vele factoren opgedweept, bepaalt zijn koers, beïnvloedt de mens in zijn overredingskracht, en doet iedereen nadenken die het werk inkijkt.
De concurrentie wordt aangescherpt, opengespannen, en houdt de strijd aan waardoor mensen / dingen / onderwerpen / organisaties ( en vul zelf ook maar aan) een zeker begrip worden in onze samenleving.
En peperkoek kan dan heel lekker smaken op de boterham of tussendoor, zij kan best wel leven naast de smeerkaas, choco en confituur, die het ontbijtritueel voller maakt, wanneer zij haar eigenheid mag bewaren...
Beste natuurvriend,
Ik doe heel hard mijn best om het u uit te leggen. Daarom mijn oprechte natuurgevoelens, die ik graag met jullie deel.
De ingrediënten hiervoor vindt je terug op www.westtoer.be
Hartelijke ontbijtgroeten,
:0) Veerle Loriaux
Tja, hoe zal ik zeggen...
Van peperkoek alleen kan een mens niet leven. Wat heb ik toch met peperkoek vandaag?
Hoewel het een gezond product is, rijk aan calcium, voedingsvezels ( goed voor spijsvertering), en je wordt er n.i.e.t. dik van ( en zo help ik meteen ook een misverstand uit de wereld), blijft zij een eenzame genoot op het brood...
Lente, zomer, herfst en winter worden nu ook niet gevormd door één factor alleen. Het weer kan dan een grote ( misschien wel grootste?) geleider zijn die de seizoenen bepaalt..., zonder inmenging van zonlicht, de maan, wind, regen,...kom je geen wisselende seizoenen tegen.
Het spel wordt door vele factoren opgedweept, bepaalt zijn koers, beïnvloedt de mens in zijn overredingskracht, en doet iedereen nadenken die het werk inkijkt.
De concurrentie wordt aangescherpt, opengespannen, en houdt de strijd aan waardoor mensen / dingen / onderwerpen / organisaties ( en vul zelf ook maar aan) een zeker begrip worden in onze samenleving.
En peperkoek kan dan heel lekker smaken op de boterham of tussendoor, zij kan best wel leven naast de smeerkaas, choco en confituur, die het ontbijtritueel voller maakt, wanneer zij haar eigenheid mag bewaren...
Beste natuurvriend,
Ik doe heel hard mijn best om het u uit te leggen. Daarom mijn oprechte natuurgevoelens, die ik graag met jullie deel.
De ingrediënten hiervoor vindt je terug op www.westtoer.be
Hartelijke ontbijtgroeten,
:0) Veerle Loriaux
zondag 4 oktober 2009
Kemmelberg wandelroute (9,4 km)
Beste natuurvriend,
Don't leave me behind...
Vandaag is het werelddierendag, voor wie het nog niet doorhad.
Vandaag zijn we in het gezelschap van een schattige, lieve, supermooie, kwikke Cocker Spaniel. Aan zijn baasjes zeg ik graag: Dank je wel lieve mensen, onze dag kan niet meer stuk !
Normaliter vertrekt deze wandeling aan het bezoekerscentrum De Bergen in Kemmel, maar wegens wegenwerken wordt alle verkeer langshier geweerd. Ach, een goeie soldaat trekt zijn plan, we rijden aan de rotonde door en komen aan de andere kant van de Kemmelberg bij de Kemmelbergweg uit. Bij Au Chalet laten we de wagen achter.
Au Chalet is een taverne / tea-room waar we al vele jaren komen. Ik denk dat Simon al heel wat pintjes heeft getapt, en mensen voorzien heeft van een heerlijk tas koffie, met een pannenkoek die nog op grootmoeders' wijze wordt gebakken. Sinds 1936 staat Au Chalet gekend als een rustplaats aan de rand van het bos, met prachtig panorama, een zonnig terras, in een oase van rust en natuur... De Ronde Gent - Wevelgem, maar ook recreatieve en georganiseerde fietstochten lokten reeds veel volk naarhier...
Rechtover Au Chalet rusten 5294 Franse soldaten die sneuvelden tijdens de vreselijke Kemmelbergslag van 25 april 1918. We trekken het bos in, veilig geborgen in de armen van de oude bomen. Sleepvoets schuif ik door de afgevallen blaadjes, wat me terugvoert naar mijn kindertijd. Zo nu en dan zou ik nog eens een plastiekzak vullen met bolsters, bladeren, beukennootjes, pluimen,... Pure nostalgie...
De Lettingstraat steken we over t.h.v. het jeugdverblijfcentrum De Lork. We gaan even naar links en duiken via een dreef het kasteelpark De Warande in.
Iets verderop bereiken we de omheinde Dries met een sierlijk kiosk en het grappige Gaperke. Het driehoekig pleintje wijst erop dat Kemmel al heel oud, zelfs Keltisch is.
Bij het bezoekerscentrum aangekomen, staan we voor een reusachtig paneel. Met een collage aan foto's trekt het volgend opschrift onze aandacht: " Heuvelland draagt zorg voor het bouwkundig erfgoed. 1762 gebouwen en 219 gehelen uit de erfgoedinventaris vormen de beeldkwaliteit van de Klijte, Dranouter, Kemmel, Loker, Nieuwkerke, Westouter, Wijtschate en Wulvergem."
De drukke Kemmelstraat ( die we tweemaal zullen dwarsen) voert langs het fraaie landschap. Al lange tijd hier niet meer geweest te zijn, merken we nu op hoeveel inspanning men heeft gedaan aan groenbeplanting. Deze zanderige zone - minder geschikt voor landbouw- heeft zijn nieuwe bestemming waardig verdiend !
De buitenlucht..., wind door de haren..., de wijngaarden..., de vredige rust maakt me stil vanbinnen. Over de heuvelruggen krijgen we meer en meer zicht op de Katsberg, de Rode Berg, de Zwarte Berg, De Vidaigneberg en de Scherpenberg. Langs de vallei van de Lindebeek, de Godtschalckstraat en de Montebergstraat wat verderop bereiken we stilaan de klimmende boerenslag of de Kleine Kemmelbergweg.
We steken de straat over en laten al onze emoties doorspoelen in Au Chalet.
En de hond?
Die is aan het einde van zijn latijn en ligt zachtjes te snurken onder tafel.
Sssssslaap lekker allemaal, en morgen gezond weer op.
Warme herfstgroeten,
:0) Veerle Loriaux
Don't leave me behind...
Vandaag is het werelddierendag, voor wie het nog niet doorhad.
Vandaag zijn we in het gezelschap van een schattige, lieve, supermooie, kwikke Cocker Spaniel. Aan zijn baasjes zeg ik graag: Dank je wel lieve mensen, onze dag kan niet meer stuk !
Normaliter vertrekt deze wandeling aan het bezoekerscentrum De Bergen in Kemmel, maar wegens wegenwerken wordt alle verkeer langshier geweerd. Ach, een goeie soldaat trekt zijn plan, we rijden aan de rotonde door en komen aan de andere kant van de Kemmelberg bij de Kemmelbergweg uit. Bij Au Chalet laten we de wagen achter.
Au Chalet is een taverne / tea-room waar we al vele jaren komen. Ik denk dat Simon al heel wat pintjes heeft getapt, en mensen voorzien heeft van een heerlijk tas koffie, met een pannenkoek die nog op grootmoeders' wijze wordt gebakken. Sinds 1936 staat Au Chalet gekend als een rustplaats aan de rand van het bos, met prachtig panorama, een zonnig terras, in een oase van rust en natuur... De Ronde Gent - Wevelgem, maar ook recreatieve en georganiseerde fietstochten lokten reeds veel volk naarhier...
Rechtover Au Chalet rusten 5294 Franse soldaten die sneuvelden tijdens de vreselijke Kemmelbergslag van 25 april 1918. We trekken het bos in, veilig geborgen in de armen van de oude bomen. Sleepvoets schuif ik door de afgevallen blaadjes, wat me terugvoert naar mijn kindertijd. Zo nu en dan zou ik nog eens een plastiekzak vullen met bolsters, bladeren, beukennootjes, pluimen,... Pure nostalgie...
De Lettingstraat steken we over t.h.v. het jeugdverblijfcentrum De Lork. We gaan even naar links en duiken via een dreef het kasteelpark De Warande in.
Iets verderop bereiken we de omheinde Dries met een sierlijk kiosk en het grappige Gaperke. Het driehoekig pleintje wijst erop dat Kemmel al heel oud, zelfs Keltisch is.
Bij het bezoekerscentrum aangekomen, staan we voor een reusachtig paneel. Met een collage aan foto's trekt het volgend opschrift onze aandacht: " Heuvelland draagt zorg voor het bouwkundig erfgoed. 1762 gebouwen en 219 gehelen uit de erfgoedinventaris vormen de beeldkwaliteit van de Klijte, Dranouter, Kemmel, Loker, Nieuwkerke, Westouter, Wijtschate en Wulvergem."
De drukke Kemmelstraat ( die we tweemaal zullen dwarsen) voert langs het fraaie landschap. Al lange tijd hier niet meer geweest te zijn, merken we nu op hoeveel inspanning men heeft gedaan aan groenbeplanting. Deze zanderige zone - minder geschikt voor landbouw- heeft zijn nieuwe bestemming waardig verdiend !
De buitenlucht..., wind door de haren..., de wijngaarden..., de vredige rust maakt me stil vanbinnen. Over de heuvelruggen krijgen we meer en meer zicht op de Katsberg, de Rode Berg, de Zwarte Berg, De Vidaigneberg en de Scherpenberg. Langs de vallei van de Lindebeek, de Godtschalckstraat en de Montebergstraat wat verderop bereiken we stilaan de klimmende boerenslag of de Kleine Kemmelbergweg.
We steken de straat over en laten al onze emoties doorspoelen in Au Chalet.
En de hond?
Die is aan het einde van zijn latijn en ligt zachtjes te snurken onder tafel.
Sssssslaap lekker allemaal, en morgen gezond weer op.
Warme herfstgroeten,
:0) Veerle Loriaux
Abonneren op:
Posts (Atom)
